Klaprozen
Ik zou wat vaker stil moeten staan. Maar stilstaan is niet mijn sterkste eigenschap. Kind van de samenleving, altijd druk druk druk. Even gauw tussen de bedrijven door een stukje fietsen – miles are my meditation. Vaak komt de rust pas na het fietsen. Ik wil hard, hard, hard fietsen. Ik zie het wel, de bloesem, de tulpenvelden, de molens, de fazanten, de prachtige luchten, maar ik geniet er slechts met mate van.
Zo niet afgelopen zaterdag. Tenminste, na 166 km had ik het helemaal gehad met de fietstocht. Mijn arme zitvlak vond er ook geen reet meer aan. Maar bovenal had ik een vlijmscherpe stekende pijn in mijn linkervoet. Of ik nou wilde of niet, ik móést even stoppen. Even niet in de fietshouding, even die druk van mijn voet. Ik knijp in de remmen bij een prachtige berm met klaprozen. Na even onhandig leunen op mijn fiets, mijn linkervoet van de grond, kan ik weer op twee benen staan. Ik neem wat foto’s van de klaprozen en verbaas mij andermaal over de gigantische hoeveelheid klaprozen om mij heen. lees verder >>
Lachen op de fiets
Schrik me de tyfus! Ik fiets windje mee op de vakantiefiets, met een lekker vaartje, en ik wordt ingehaald door een speed pedelec. Die zag of hoorde ik niet aankomen! Zo moeten mensen op de toerfiets zich dus voelen als ik voorbij kom zoeven op de racefiets.
Op de racefiets word ik ook wel eens ingehaald door de snelle variant van de elektrische fiets. maar dan ga ik zelf ook hard. De snelle fietsers vinden dat ze het aan hun (elektrische) stand verplicht zijn om mij in te halen. Maar als ik boven de 30 per uur fiets moeten ze daar wel hun best voor doen. Vijfendertig per uur halen ze wel, maar voor 40 km/uur moet flink worden bijgetrapt.
Als ik in de gaten krijg dat het ze moeite kost om me in te halen ga ik erachter zitten. In de luwte is het voor mij een makkie om ze bij te houden. Op een gegeven moment worden ze dan toch moe en gaat hun snelheid omlaag. Op dat moment zet ik een tandje erbij – of eigenlijk eraf, maar daarover een andere keer – en ga er hard voorbij. En dat vind ik dus erg grappig. Zelfs nu ik het opschrijf lach ik weer hardop in mezelf.
Warme voeten
Met de échte mannen naar de Ardennen om te fietsen: in maart is het vaste prik. Als je boft heb je er een lentezonnetje bij, maar dat was alweer een paar jaar geleden. In de Ardennen is het meestel nat en koud. Ook dit jaar. De voorspellingen waren al niet gunstig. Voor zaterdag en zondag was er zelfs sneeuw voorspeld. Van het gezelschap vertrok het grootste deel op donderdagavond richting Coo, om vrijdag al een tochtje te kunnen maken. De temperatuur was toen nog boven het vriespunt. Wel een paar kleine buitjes, waar we heel nat van werden. En koud.
De volgende dag zou het nog kouder worden. Maar zolang het droog blijft kun je je daar goed op kleden. Gelukkig geen sneeuw, dus de inmiddels complete ploeg vertrok om half tien voor een schitterende tocht. Het was voor mij alweer een tijdje geleden dat ik in de Ardennen was, maar oh oh, wat is het toch daar toch prachtig. Het glooiende landschap met bos, weide en kabbelende beekjes , de mooi beklimmingen, de heerlijke afdalingen – zelfs voor een schijterd zoals ik – maar vooral ook de stilte, ik heb er vreselijk van genoten. En ook nog eens een super gezellig gezelschap. Wat wil je nog meer?! lees verder >>
Onthaasten
Lek in de laatste bocht van een afdaling van een redelijk hoge duin. Met de nodige stuurmanskunst overeind gebleven. Sommigen noemen dat meer geluk dan wijsheid. Het was de tweede lekke band van de tocht. Gek genoeg had ik vanochtend al een voorgevoel dat ik lek zou rijden. Voor de zekerheid had ik een extra binnenbandje meegenomen. Dat bleek een gouden greep, want het was tevens de enige binnenband.
Er was zon voorspeld. Echt, vanaf 10 uur zou het prachtig mooi stralend weer zijn. Mooi niet! Het was kk.k.kkk..koud. Zelfs regen. Niet hard maar van die miezerige regen waar je toch nog heel nat en koud van wordt. Via Oosthuizen, Avenhorn, Ursem richting Alkmaar. Bij Broek op Langedijk linksaf naar Schoorl. Bij de klimduin kon ik de koffie met appelgebak niet weerstaan. Mijn voeten waren als ijsklontjes en hoewel het zonnetje voorzichtig doorbrak, had ik niet het idee dat ik er snel van zou opwarmen.
Toen begon de ellende. Minicursus onthaasten. Bij het vertrek na de koffie was mijn band lek. Gelukkig een bandje met lang ventiel mee, want die in mijn reparatietasje had een kort ventiel, en daar heb je niet veel aan met hoge velgen. Buitenband van binnen en buiten grondig geïnspecteerd op scherpe stukjes die het lek zouden verklaren. Niks gevonden. Bij het verhuurbedrijf op de hoek hadden ze warempel een extra bandje voor me met lang ventiel. Je weet maar nooit. Na 10 kilometer dus weer lek. Deze keer nog grondiger de buitenband geïnspecteerd en zowaar een minuscuul stukje glas ontdekt. Hopen dat dat het was. Laatste binnenbandje gebruikt en geen fietsenwinkel in de buurt. Op hoop van zegen dan maar.
Geen lekke banden meer, wel alle stoplichten en spoorwegovergangen tegen. Ik wist niet dat het er zo veel waren. Veel later thuis dan gepland. Ik had geen haast, maar nu dus wel. Vanavond zou ik koken. Diner voor twee. En ik heb een risotto en een chocoladetaartje op het menu staan. Op naar de winkel! Op de fiets, natuurlijk.
Firma List en Bedrog
Ik had me voorgenomen rustig aan te doen. Echt!! Maar je laat je er niet zomaar af fietsen, toch? Vijfentwintig kilometer was het worstelen tegen een harde en ijzig koude noordwestenwind. Kop over kop met Olaf, Jerry en Lester. De rest achteraan. Toen het op z’n kant ging verloren we de eerste van de groep. Met verzuurde benen draaien we richting de dijk bij Scharwoude. Even let ik niet op, even iets te ver naar achter. Dom! In de bocht versnellen Jerry en Olaf. Ik zet de turbo aan maar krijg het gat niet kleiner dan vijf meter. Er neemt niemand over en we moeten ze laten gaan. Met vier man zetten we de achtervolging in, maar de groep is wat vermoeid. Leegwater senior hoor ik hijgend nog iets roepen van “Even rustig aan, mannen!” En toen waren er nog maar drie. Langzaam zien we het gat groter worden.
“Was het afgesproken werk?” vraag ik bij de koffie in Edam. Nee, natuurlijk niet. En anders zouden ze het nooit toegeven. Jerry nam in het stuk met tegenwind lamlendig de kop over, alsof hij slechte benen had. Olaf vertelde uitgebreid over zijn knieklachten en de marteling die hij moest ondergaan bij Rob de sadist. Wrijvend over zijn knie, zich afvragend of het wel zou lukken vandaag. Dan weet je het wel, het is oppassen geblazen. En toch er nog ingetrapt. Getverdegetver. Maar wat fijn dat ik er weer bij ben! En wat héb ik er van genoten. Met dank aan de Firma List en Bedrog. 
Donker water
De timing was perfect. De route ook. Buienradar gaf neerslag aan boven de Beemster. Bij Spijkerboor dus linksaf richting Westknollendam. Een zilverreiger steekt fel af tegen het groene gras aan de rand van de brede vaart. De zon schijnt en de reiger lijkt wel licht te geven. Bij Wormer richting Zaanstad, over de Zaanse Schans waar je ook op een koude winterochtend moet slalommen tussen toeristen door. Een Japans stel installeert een drone op de weg vlak bij een molen. Dat filmen vanuit de lucht zal vast prachtige beelden opleveren. Het is bijna windstil en ook de molens en gebouwen op de Zaanse Schans worden prachtig verlicht door de zon. En dan dat donkere water met dat goudgele riet erbij. Het is een plaatje. Ik snap wel dat ze daarvoor deze kant op komen. En ik ben toerist in eigen land.
In het Twiske hebben twee Meerkoeten de lente al in hun hoofd. Een Fuut zet zijn kuif op, maar er is geen soortgenoot in de buurt om er van onder de indruk te zijn. Er word hardgelopen door trainingsgroepjes in het Twiske. Ze zijn gewend aan passerende wielrenners en gaan gedisciplineerd rechts van het fietspad lopen als ik nader. Er hangen vlaggen en er staan bordjes die richtingen aangeven voor verschillende afstanden. De langste afstand is 21 km. Morgen waarschijnlijk een halve marathon in het Twiske. Bij Den Ilp steek ik dwars door het Ilperveld naar Ilpendam. Vervolgens langs het kanaal weer naar huis. Het was prachtig.
Hardfietsers
Mee met de hardfietsers van de OKP. Hoe hard is hard? Op volle snelheid van Purmerend naar Scharwoude en over de dijk (wind tegen) weer terug naar Edam: gemiddeld 38,9 km/uur. Zo hard.
Het was een jaar geleden dat ik mee was. Door knie nog niet verder gekomen dan de B-ploeg. Gisteren had ik er nog een hard hoofd in. Mijn knie stond weer scheef. Waarschijnlijk wat geforceerd op de Tacx of in de sportschool. Maar na relatief rustig warmfietsen, achteraan de waaier, ging het steeds beter. Gas geven dan maar.
Jerry was ijzersterk vandaag. Voor de vorm namen we de kop nog van hem over, maar hij had het ook alleen gekund. Toch won Olaf twee keer de sprint. Ik ben er twee keer afgefietst, maar ook twee keer op eigen kracht weer teruggekomen. Omdat er voorin niet echt werd doorgereden. Nu op de bank met een kom erwtensoep en ijs op mijn knie. Uit voorzorg.
Mooi Volendam
Vanmorgen met frisse tegenzin op de racefiets. Met frisse tegenwind, ook. Vooral op de dijk van Etersheim naar Edam. In Volendam over de dijk, slalommend tussen de toeristen door. In de zomer hoef je dat niet te proberen, in de winter is het met een beetje beleid te doen. Het heeft wel wat.
Na de snelle rit van vorig weekend heeft de knie het aardig goed gehouden. Een beetje een zeurende pijn. Maar de knie werd niet helemaal uit zijn verband getrokken door overbelaste spieren. Ik heb knopen gehad op alle mogelijk plekken in mijn linkerbeen. Binnenkant kuit, buitenkant kuit, knieholte, links boven knie, rechts boven knie, linker bovenbeen en linker bil. Allemaal vakkundig weggepoetst. Hardhandig met naaldjes, door beul Rob. Of hardhandig zonder naaldjes, ook door beul Rob.
Afgelopen woensdag uit voorzorg een sportmassage ondergaan. Twee benen van bil tot teen los gemasseerd. Donderdag waarschijnlijk iets te veel gewicht weggetrapt bij de krachttraining in de sportschool. Knie protesteerde in ieder geval. Vandaar vandaag een testrit, met frisse tegenzin. Met fietsen nauwelijks last. In het begin een klein kraakje, maar na rustig warmfietsen ging dat over. Dat is een goed teken. Morgen als het even wil mee met de B. Van de OKP.