Eten & drinken
Visie op voedsel
Voedsel van de toekomst komt uit het laboratorium. De structuur en de smaak van een hamburger of een prei, worden dan gesimuleerd door gecontroleerde chemische reacties van moleculen. Dat was mijn logische gedachte naar aanleiding van het gedoe met de EHEC-bacterie. Het kost steeds meer moeite om voedsel te produceren. Bacteriën worden resistent voor antibiotica. Schimmels en insecten overleven de meest agressieve bestrijdingsmiddelen. Biologische teelt biedt geen oplossing. Gemuteerde bacteriën, schimmels en insecten zijn dol op de biologisch dynamische tomaat en het diervriendelijk vetgemeste varken. Tot nu toe is het antwoord op deze zorgelijke ontwikkeling nog niet gevonden. En als die al wordt gevonden, dan hebben we altijd nog het mondiale voedseltekort dat ervoor zal zorgen dat mijn gedachte waarheid wordt.
Een dag later zag ik dit interview op teevee.
Tenminste houdbaar tot
Hoeveel voedsel wordt er weggekieperd omdat het zogenaamd over de houdbaarheidsdatum heen is? Uit angst voor een buikgriepje mikken mensen zonder pardon prima voedingsmiddelen in de pedaalemmer. Men vertrouwt liever een de geprinte datum op het etiket dan de eigen zintuigen. Wie heeft ooit bedacht dat je de houdbaarheid met een datum vast kunt leggen? Hoe koud is jouw koelkast? Hoe lang heeft die rosbief zondag op de ontbijttafel gelegen? Werkt de houdbaarheidsdatum nog als je de dop van de ketchup er niet goed op hebt gedaan? Als de crème fraîche volgens de datum nog houdbaar is, is die groene schimmel die er op groeit dan eetbaar? Als melk zuur is geworden, dan spuug je die vanzelf weer uit, als je het voor de eerste slok nog niet had geroken. Spinazie die bruin en snotterig is doe je niet meer in de pan. Als de filet americain nog goed ruikt, dan zal hij nog wel eetbaar zijn. Als je een dag daarna aan de dunne bent, dan was hij misschien toch niet meer zo vers. Of misschien was dat toch de EHEC-bacterie op de mosterdkiemen die je in de salade had verwerkt.
Hoe deden mensen dat vóór 1991, toen er nog geen Warenwetbesluit Etikettering van levensmiddelen van kracht was? Waarom is dat besluit eigenlijk genomen? Was dat omdat er zoveel slachtoffers vielen door het nuttigen van verrot voedsel, of was het de ziekelijke drang tot overregulering? Wég met het mondiale voedseltekort! Redt onze luie zintuigen! Schaf de houdbaarheidsdatum af!
Kom, gezellig een vorkje prikken
Net de live persconferentie gezien van gladjakker Rutte. Ik begin zowaar terug te verlangen naar onze nationale trekpop Jan Peter Balkenende. Wat kan die man lullen met zijn hete aardappel en hier en daar zo’n populaire Engelse term. Dat is hem vast ingefluisterd door Jort.
Het ging natuurlijk allemaal over de uiterst beschamende actie van 3 militairen die er op uit gestuurd waren om een Nederlandse staatsburger weg te halen uit Libie. Helaas kon Rutte niet veel zeggen over het voorval wegens de veiligheid van de militairen.
Het beroep journalist in combinatie met de juiste vragen stellen blijft kennelijk moeilijk.
Zo miste ik een aantal cruciale vragen die niet werden gesteld.
Bijvoorbeeld:
Is de premier op de hoogte van het internationaal straf/oorlogsrecht, dat bepaald, dat het binnen vallen van een soevereine bevriende natie (Libie was immers al weer een tijdje in genade aangenomen vanwege de goedkope olie en gas) illegaal is?
Zou de premier ook kunnen uitleggen waarom een medewerker van het prestigieuze ingenieursbedrijf Royal Haskoning door Nederlandse militairen bevrijd dient te worden. Waarom geldt dit niet voor ‘gewone’ Nederlandse staatburgers? Zou het zo kunnen zijn dat deze medewerker een hete aardappel met een dubbele achternaam is en wellicht een bekende is van onze premier?
Helaas deze vragen werden dus niet gesteld.
Dan was er nog een ander interessant onderwerp, namelijk het officiele staatsbezoek van onze majesteit aan de Sultan van Oman. Dat is komen te vervallen, want ook in Oman, zijn de mensen het zat om onderdrukt te worden door een door het westen neergezette puppet dictator.
En terecht, het laatste wat je wilt als toch al dubieus te boek staande staatshoofd (Shell, Zorreguieta, Bilderberg) is de schijn wekken dat je een dictator ondersteund. Maar wat schets mijn verbazing? Bea gaat wél op persoonlijke titel gezellig een vorkje prikken met de dictator van Oman. En dat was volgens Rutte een puik plan.
Meneer Rutte, dat Nederland wat u terug wilt geven aan ons kunt steken waar de zon niet schijnt.
Wat een bananenrepubliek!
Update I:
Zat ik er toch niet zover naast lijkt het. De medewerker van Royal haskoning is de heer Erik Oostwegel , lid van de raad van bestuur en een persoonlijke vriend van Maxime Verhagen!
Oh, en het vorkje prikken op persoonlijke titel van onze majesteit heeft te maken met het Nederlandse bedrijf Damen Schelde, dat meedingt naar een order voor vier marineschepen.
Update II:
Volgens de Europese gedragscodes omtrent wapenverkoop mag dit helemaal niet!
1. Geen biologische, chemische en nucleaire wapens
2. Verkoop niet aan mensenrechtenschenders
3. Lever niet aan vijanden van vrienden
4. Doe geen zaken met agressieve staten
5. Waak voor het uitlekken van wapenkennis
6. Koper mag geen banden met georganiseerde misdaad of terrorisme hebben
7. Zorg dat wapens niet doorverkocht worden
8. Welzijn volk mag niet lijden onder dure aankoop
Punt 2 wordt overtreden aangezien er in Oman geen vrijheid van meninguiting bestaat.
Punt 8 valt met geen mogelijkheid te controleren, er is onrust en wie zegt ons dat die dictator deze schepen niet inzet tegen zijn eigen bevolking?
Wat een wereld!
Lekkerste aardappeltjes uit de oven
Ik maakte kip uit het pannetje en kwam op het idee. In Frankrijk, in de Provence, zag ik bij een oer-Belgische frietkot aardappelpartjes onder de ronddraaiende grilkippen liggen. Het vet met de kruiden druppelde zo op de geroosterde aardappeltjes. Dat zag er goed uit.
Thuis daarna de lekkerste aardappeltjes uit de oven gemaakt. Heel simpel en heerlijk met van die zure Franse mayonaise. Daar had ik nog een potje van in de koelbox zitten. 
Zakje met gedroogde lavendel op tafel en ik waande mij terug in Frankrijk.
Kip uit het pannetje
2 krielkippen
200 gram margarine
flinke scheut olijfolie
halve citroen in schijfjes
takje thijm, takje rozemarijn, laurierblaadje
2 tenen knoflook
zout en peper uit de molen
bloem
De kippen in vieren snijden (twee poten en twee borststukken). De kip ontvellen en de vellen bewaren. De stukken kip kruiden met zout en peper en daarna bestuiven met bloem. Boter en olijfolie in een braadpan verhitten tot het schuim wegtrekt. Kip in de pan aan beide kanten aanbraden en daarna blussen met een half kopje water. Teentjes knoflook plat slaan en in de pan doen. Kruiden en schijfjes citroen erbij en dan anderhalf uur op een laag vuur zachtjes laten pruttelen. Errug lekker!
Aardappeltjes uit de oven
700 gram kruimige nieuwe aardappelen
3 takjes rozemarijn, alleen de blaadjes
3 tenen knoflook
olijfolie
Als de schil van de nieuwe aardappelen er goed uit ziet hoef je niet te schillen. Snijdt de aardappelen in niet al te grote stukken, ik maak dobbelsteentjes van ongeveer 3 centimeter. Hoe kleiner de stukjes, hoe eerder ze gaar zijn.
Oven voorverwarmen op 220 graden. Aardappels in een pan met ruim water aan de kook brengen en één minuut laten koken. In een vergiet kieperen en uit laten stomen. Braadslede met wat olijfolie in de oven voorverwarmen . Knoflookteentjes plat slaan en samen met aardappeltjes en rozemarijn mengen in de braadslede. Kruiden met wat zout en peper en in het midden van de oven zetten op het bakblik. Het rooster er boven plaatsen en de stukken kippenvel er op leggen. Beetje zout en peper erover strooien. Tussen de 25 en 35 minuten laten roosteren tot de aardappels mooi bruin zijn. Ik zet de oven op de combi-stand grillen/hete lucht, maar standje normaal werkt ook. Het vet van de kippenvellen geeft een heerlijke smaak aan de aardappeltjes en zorgt voor een lekker krokante buitenkant. Heel fijn.
Lekker met Chardonnay uit Zuid-Frankrijk, maar ik hou meer van rooie wijn en heb er een Côtes de Roussilon huiswijn van de Plus bij gedronken.
Chèque Déjeuner
In Nederland bestaat geen lunchcultuur. Binnen het half uur een bammetje met kaas wegwerken met koffie uit de automaat? Dat is gewoon armoe, dat kan je geen cultuur noemen. Als de vakantie dichterbij komt dan krijg ik altijd heimwee naar de middagmaaltijd in het buitenland. In Frankrijk helpt de overheid een handje mee. Werkgevers worden gestimuleerd de zogenaamde chèque déjeuner te verstrekken aan hun werknemers. De lunchbonnen zijn tot een bepaald bedrag vrijgesteld van loonbelasting en daarom aantrekkelijk voor werknemers.
Ik kwam toevallig achter het bestaan van de bonnen. Vanwege autopech waren we genoodzaakt in Frankrijk een garage te vinden. In Aix-en-Provence zat er eentje aan de rand van de stad, in het industriegebied. Omdat de garage tussen de middag eventjes twee uur dicht ging, zat er niet veel anders op dan mee te doen met de Franse lunchcultuur. Toevallig zat er pal tegenover de garage een restaurant. Aan de buitenkant kon je het nauwlijks zien, het zag er meer uit als een verlaten loods, maar het rumour verraadde dat er iets te doen was. Een enorm restaurant met een nog groter terras, afgeladen vol met ontspannen lunchende arbeiders. De prijs van de maaltijden was afgestemd op de waarde van de chèque déjeuner. Je kon kiezen uit twee of drie verschillende maaltijden. Ik herinner mij de uitstekende pasta met groene salade. Het menu wordt standaard geserveerd met een karafje wijn naar keuze en een fles water erbij. We kregen achteraf zelfs een kopje koffie, geloof ik. Maar het kan zijn dat door mijn enthousiasme mijn fantasie op hol is geslagen. In ieder geval was de kwaliteit zonder meer uitstekend en de prijs helemaal niet duur. We betaalden als ik het goed herinner €7,50 per maaltijd, net zoveel als de waarde van de lunchbonnen waarmee de arbeiders betaalden. Zeker voor herhaling vatbaar. De medewerkers van de garage hadden ons al gezien in het restaurant, dat schept een band. Ze hebben ons prima geholpen en we hoefden er niet eens voor te betalen.
Op de website www.cheque-dejeuner.com kan je op stad of regiocode zoeken naar restaurants die zijn aangesloten. De in totaal 1640.000 restaurants zijn verder te herkennen aan de sticker met het logo van chèque déjeuner.
Bonbons van Pucinni Bomboni
Het water loopt in mijn mond als ik er aan denk. En ik dacht er dus net aan. En nu ga ik er een stukje over schrijven, dus heb ik er maar een doekje bij gepakt. 
Bij Pucinni Bombini in de Staalstraat in Amsterdam verkopen ze de lekkerste bonbons. Zonder twijfel. Je loopt er langs als je binnendoor vanaf het Waterlooplein naar de Munt loopt. Een gevaarlijk stukje Amsterdam voor een snoepkont zoals ik. Als ik langs de winkel van Pucinni loop dan lukt het nooit om door te lopen. Hoezeer ik het me ook voorneem. Doorlopen Dirk! Doorlopen doorlopen DOORLOPEN, mislukt! Vanille-maanzaad komt er dan in mij op en automatisch sla ik rechtsaf en sta ik in de winkel. “Wat mag het zijn”, vraagt de mevrouw achter de toonbank. En voor ik door heb dat ik per abuis in de winkel sta heb ik al besteld. De winkel ziet er ook mooi uit, alles klopt. Presentatie, uitstraling, verpakking, en okay, je krijgt de bonbons niet voor niks, maar ze zijn dan ook zo groot als een gebakje. ”Hoeveel wilt u er?” Doe maar van alles twee. Vanille-maanzaad, rabarber, port, peper, ennuh.. ohja, natuurlijk! framboos! Er zijn nog meer spannende smaken. Wat ik ook probeer, het valt nooit tegen. Ik geloof dat ik maar weer eens naar Amsterdam moet. Red ik het nog voor zessen?
Blauwschimmelkaas
Op zoek naar de lekkerste blauwschimmelkaas.
Je hebt ze van koemelk en schapenmelk. Er bestaat vast ook blauwschimmelkaas van nog een ander beest dat melk geeft, maar die ken ik niet. Roquefort is mijn favoriet voor bij stokbrood en borrel. Hij wordt gemaakt van schapenmelk en heeft ook een typische schapenkaas smaak. Je moet er van houden. In de supermarkt koop ik zelden of nooit roquefort of andere blauwschimmelkazen. Het ligt er vaak voorverpakt, in zo’n hardnekkig stuk plastic, waterig te worden. Als je de verpakking thuis met grof geweld probeert open te maken, loopt de snotterige blauwe schimmel vroegtijdig uit de verpakking. Niet lekker. Bij de kaasboeren in Nederland meer succes. Lekkere verse stevige roquefort, goed verpakt in kaaspapier. Als ik niet in de buurt van de kaasboer ben dan heb ik een goed en goedkoop alternatief van koemelk. Ik hou van de scherpe smaak van Danish Blue. Danablu heet het in de supermarkt. In zo’n driehoekig plastic bakje met deksel. Lang houdbaar. Blijft door de manier van verpakken goed stevig en fris. Net als roquefort heerlijk bij een stoere kruidige rode wijn.
Je hebt ook veel onzinkazen in de supermarkt. Blauwschimmelkazen die de naam geen eer aan doen. Het smaakt naar brie met blauwschimmel aroma. Castello bijvoorbeeld, hoef je echt niet te proberen. Magor en gorgonzola vind ik lekkerder bij pizza of pasta dan uit het vuistje. Hoewel ik bij de kaasboer een keer een pittige stevige gorgonzola heb gekocht die erg lekker was op de kaasplank. Gorris liet mij laatst een wijn proeven die ik daar graag eens bij zou drinken. Maar welke was dat ook alweer?
Gewoon zin in gewoon rood fruit
Ik had zin in rood fruit in de wijn. Niet te ingewikkeld, maar wel stoer. Voor bij kaas en stokbrood. En ik dacht ineens aan die wijn bij de Plus supermarkt, die ik alweer lang geleden had gedronken. El Descanso, Valle Central, Cabernet Sauvignon, dat moest hem worden. Ik ben speciaal om die reden boodschappen gaan doen bij Plus. En hij is lekker. Donker, bijna paarsrood van kleur. Ruikt fruitig, smaakt fruitig, naar zwarte bessen en bramen. Lekker stoere cabernet, helemaal niks op aan te merken. Omfietswijn. Smaakt prima bij de kaas.
Toen ik net wijn begon te drinken pikte ik altijd een fles cabernet sauvignon uit het rek. Ik kende niets anders. Bij mijn ouders thuis is er nooit een Merlot of Shiraz op tafel gekomen. Laat staan Tempranillo of Grenache. Het was standaard Cabernet Sauvingon uit Bulgarije. Of een land daar in de buurt. De wijn heeft vast een keertje op één gestaan in een test van de consumentengids. Toen had je nog geen superwijngids.