Wielrennen

Hengel doormidden

Dat gebeurt me nou nooit op Zwift. Eenderde deel van een 15 meter lange carbon vishengel waaide bij het binnenhalen van het vistuig dwars op de weg en landde een meter voor mijn voorwiel. Met een halve jump kwam ik er bovenop terecht en ging het als een luciferhoutje doormidden.

“Ken jij niks aan doen”, zei de vissert met zwaar Rotterdams accent.
“Gelukkig niet gevallen”, zeg ik, nog trillend op mijn benen.

Schijnt een paar honderd euro te kosten, zo’n stukkie hengel. En dan zeggen ze dat wielrennen een dure sport is.

Limburgs mooiste niet

Soms zit het mee, soms zit het tegen. Ik had behoefte aan een fietsdoel, om motivatie uit te putten. Een nieuwe baan vergt energie. Dan lukt het mij niet altijd om mezelf na het werk nog eens van de bank te hijsen. Terwijl ik altijd enorm geniet van een stukje fietsen. Het zorgt ook voor nieuwe energie. Dus daarom: op zoek naar een doel.

Het beste werkt een groot doel, iets waarvoor je flink aan de bak moet. Zo heb ik vorig jaar de Viking Tour gereden in Noorwegen. Een amateurwedstrijd over zes etappes. Dan begint het trainen daarvoor al in de winter, met virtuele fietstochten op Zwift. Daarnaast gezonderder eten en natuurlijk trainingsschema’s, met intervallen. Je bent zo met de voorbereiding zeker wel een half jaar zoet.

Nu viel mijn oog op Limburgs Mooiste, in het weekend van 15 juni. Ik heb ‘m twee keer eerder gereden. De tocht doet zijn naam eer aan, het landschap is schitterend.  En het prachtige weer maakte die ritten toen nog mooier. Ik besloot mij in te schrijven voor de langste afstand, met 255 km de op één na langste afstand die ik ooit heb gefietst. Maar vooral de combinatie met de 3664 hoogtemeters maakte het een uitdaging van formaat. Met twee maanden voorbereidingstijd was dit nog nét realistisch. Zéker een doel dus om voor te trainen. Precies wat ik zocht. lees verder >>

Fietsbruggetje

Wanner het écht glad is waag ik mij niet op de racefiets. Met die dunne bandjes is dat gekkenwerk. Zelfs extra brede 4 season-banden van Continental veranderen daar niks aan. De laatste keer dat ik mij zulke ernstige gladheid kan herinneren was in de winter van 2018.

Als de pekelwagen is langs geweest en de dooi heeft ingezet waag ik het erop. Alleen op het fietsbruggetje, op weg naar het gepekelde fietspad, ligt nog een dik plakkaat ijs. Onhandig op m’n fietsschoenen met zonder profiel, ga ik voetje voor voetje al schuifelend over het bruggetje. Of eigenlijk begint bij sneeuwval de gladheid al ver voor het bruggetje en gaat het door tot aan de gepekelde wet. Bij elkaar zo’n 150 meter ijsbaan. De gemeente heeft het ijsvrij maken van dit stukje duidelijk niet in de planning staan. lees verder >>

Klaprozen

Ik zou wat vaker stil moeten staan. Maar stilstaan is niet mijn sterkste eigenschap. Kind van de samenleving, altijd druk druk druk. Even gauw tussen de bedrijven door een stukje fietsen – miles are my meditation. Vaak komt de rust pas na het fietsen. Ik wil hard, hard, hard fietsen. Ik zie het wel, de bloesem, de tulpenvelden, de molens, de fazanten, de prachtige luchten, maar ik geniet er slechts met mate van.

Zo niet afgelopen zaterdag. Tenminste, na 166 km had ik het helemaal gehad met de fietstocht. Mijn arme zitvlak vond er ook geen reet meer aan. Maar bovenal had ik een vlijmscherpe stekende pijn in mijn linkervoet. Of ik nou wilde of niet, ik móést even stoppen. Even niet in de fietshouding, even die druk van mijn voet. Ik knijp in de remmen bij een prachtige berm met klaprozen. Na even onhandig leunen op mijn fiets, mijn linkervoet van de grond, kan ik weer op twee benen staan. Ik neem wat foto’s van de klaprozen en verbaas mij andermaal over de gigantische hoeveelheid klaprozen om mij heen.  lees verder >>

Warme voeten

Met de échte mannen naar de Ardennen om te fietsen: in maart is het vaste prik. Als je boft heb je er een lentezonnetje bij, maar dat was alweer een paar jaar geleden. In de Ardennen is het meestel nat en koud. Ook dit jaar. De voorspellingen waren al niet gunstig. Voor zaterdag en zondag was er zelfs sneeuw voorspeld. Van het gezelschap vertrok het grootste deel op donderdagavond richting Coo, om vrijdag al een tochtje te kunnen maken. De temperatuur was toen nog boven het vriespunt. Wel een paar kleine buitjes, waar we heel nat van werden. En koud.

De volgende dag zou het nog kouder worden. Maar zolang het droog blijft kun je je daar goed op kleden. Gelukkig geen sneeuw, dus de inmiddels complete ploeg vertrok om half tien voor een schitterende tocht. Het was voor mij alweer een tijdje geleden dat ik in de Ardennen was, maar oh oh, wat is het toch daar toch prachtig. Het glooiende landschap met bos, weide en kabbelende beekjes , de mooi beklimmingen, de heerlijke afdalingen – zelfs voor een schijterd zoals ik – maar vooral ook de stilte, ik heb er vreselijk van genoten. En ook nog eens een super gezellig gezelschap. Wat wil je nog meer?! lees verder >>

Onthaasten

Lek in de laatste bocht van een afdaling van een redelijk hoge duin. Met de nodige stuurmanskunst overeind gebleven. Sommigen noemen dat meer geluk dan wijsheid. Het was de tweede lekke band van de tocht. Gek genoeg had ik vanochtend al een voorgevoel dat ik lek zou rijden. Voor de zekerheid had ik een extra binnenbandje meegenomen. Dat bleek een gouden greep, want het was tevens de enige binnenband.

Er was zon voorspeld. Echt, vanaf 10 uur zou het prachtig mooi stralend weer zijn. Mooi niet! Het was kk.k.kkk..koud. Zelfs regen. Niet hard maar van die miezerige regen waar je toch nog heel nat en koud van wordt. Via Oosthuizen, Avenhorn, Ursem richting Alkmaar. Bij Broek op Langedijk linksaf naar Schoorl. Bij de klimduin kon ik de koffie met appelgebak niet weerstaan. Mijn voeten waren als ijsklontjes en hoewel het zonnetje voorzichtig doorbrak, had ik niet het idee dat ik er snel van zou opwarmen.

Toen begon de ellende. Minicursus onthaasten. Bij het vertrek na de koffie was mijn band lek. Gelukkig een bandje met lang ventiel mee, want die in mijn reparatietasje had een kort ventiel, en daar heb je niet veel aan met hoge velgen. Buitenband van binnen en buiten grondig geïnspecteerd op scherpe stukjes die het lek zouden verklaren. Niks gevonden. Bij het verhuurbedrijf op de hoek hadden ze warempel een extra bandje voor me met lang ventiel. Je weet maar nooit. Na 10 kilometer dus weer lek. Deze keer nog grondiger de buitenband geïnspecteerd en zowaar een minuscuul stukje glas ontdekt. Hopen dat dat het was. Laatste binnenbandje gebruikt en geen fietsenwinkel in de buurt. Op hoop van zegen dan maar.

Geen lekke banden meer, wel alle stoplichten en spoorwegovergangen tegen. Ik wist niet dat het er zo veel waren. Veel later thuis dan gepland. Ik had geen haast, maar nu dus wel. Vanavond zou ik koken. Diner voor twee. En ik heb een risotto en een chocoladetaartje op het menu staan. Op naar de winkel! Op de fiets, natuurlijk.

Firma List en Bedrog

Ik had me voorgenomen rustig aan te doen. Echt!! Maar je laat je er niet zomaar af fietsen, toch? Vijfentwintig kilometer was het worstelen tegen een harde en ijzig koude noordwestenwind. Kop over kop met Olaf, Jerry en Lester. De rest achteraan. Toen het op z’n kant ging verloren we de eerste van de groep. Met verzuurde benen draaien we richting de dijk bij Scharwoude. Even let ik niet op, even iets te ver naar achter. Dom! In de bocht versnellen Jerry en Olaf. Ik zet de turbo aan maar krijg het gat niet kleiner dan vijf meter. Er neemt niemand over en we moeten ze laten gaan. Met vier man zetten we de achtervolging in, maar de groep is wat vermoeid. Leegwater senior hoor ik hijgend nog iets roepen van “Even rustig aan, mannen!” En toen waren er nog maar drie. Langzaam zien we het gat groter worden. 
“Was het afgesproken werk?” vraag ik bij de koffie in Edam. Nee, natuurlijk niet. En anders zouden ze het nooit toegeven. Jerry nam in het stuk met tegenwind lamlendig de kop over, alsof hij slechte benen had. Olaf vertelde uitgebreid over zijn knieklachten en de marteling die hij moest ondergaan bij Rob de sadist. Wrijvend over zijn knie, zich afvragend of het wel zou lukken vandaag. Dan weet je het wel, het is oppassen geblazen. En toch er nog ingetrapt. Getverdegetver. Maar wat fijn dat ik er weer bij ben! En wat héb ik er van genoten. Met dank aan de Firma List en Bedrog. ;)

Donker water

De timing was perfect. De route ook. Buienradar gaf neerslag aan boven de Beemster. Bij Spijkerboor dus linksaf richting Westknollendam. Een zilverreiger steekt fel af tegen het groene gras aan de rand van de brede vaart. De zon schijnt en de reiger lijkt wel licht te geven. Bij Wormer richting Zaanstad, over de Zaanse Schans waar je ook op een koude winterochtend moet slalommen tussen toeristen door. Een Japans stel installeert een drone op de weg vlak bij een molen. Dat filmen vanuit de lucht zal vast prachtige beelden opleveren. Het is bijna windstil en ook de molens en gebouwen op de Zaanse Schans worden prachtig verlicht door de zon. En dan dat donkere water met dat goudgele riet erbij. Het is een plaatje. Ik snap wel dat ze daarvoor deze kant op komen. En ik ben toerist in eigen land.

In het Twiske hebben twee Meerkoeten de lente al in hun hoofd. Een Fuut zet zijn kuif op, maar er is geen soortgenoot in de buurt om er van onder de indruk te zijn. Er word hardgelopen door trainingsgroepjes in het Twiske. Ze zijn gewend aan passerende wielrenners en gaan gedisciplineerd rechts van het fietspad lopen als ik nader. Er hangen vlaggen en er staan bordjes die richtingen aangeven voor verschillende afstanden. De langste afstand is 21 km. Morgen waarschijnlijk een halve marathon in het Twiske. Bij Den Ilp steek ik dwars door het Ilperveld naar Ilpendam. Vervolgens langs het kanaal weer naar huis. Het was prachtig.

Archief