Wielrennen
Mooi Volendam
Vanmorgen met frisse tegenzin op de racefiets. Met frisse tegenwind, ook. Vooral op de dijk van Etersheim naar Edam. In Volendam over de dijk, slalommend tussen de toeristen door. In de zomer hoef je dat niet te proberen, in de winter is het met een beetje beleid te doen. Het heeft wel wat.
Na de snelle rit van vorig weekend heeft de knie het aardig goed gehouden. Een beetje een zeurende pijn. Maar de knie werd niet helemaal uit zijn verband getrokken door overbelaste spieren. Ik heb knopen gehad op alle mogelijk plekken in mijn linkerbeen. Binnenkant kuit, buitenkant kuit, knieholte, links boven knie, rechts boven knie, linker bovenbeen en linker bil. Allemaal vakkundig weggepoetst. Hardhandig met naaldjes, door beul Rob. Of hardhandig zonder naaldjes, ook door beul Rob.
Afgelopen woensdag uit voorzorg een sportmassage ondergaan. Twee benen van bil tot teen los gemasseerd. Donderdag waarschijnlijk iets te veel gewicht weggetrapt bij de krachttraining in de sportschool. Knie protesteerde in ieder geval. Vandaar vandaag een testrit, met frisse tegenzin. Met fietsen nauwelijks last. In het begin een klein kraakje, maar na rustig warmfietsen ging dat over. Dat is een goed teken. Morgen als het even wil mee met de B. Van de OKP.
Tweebenen.nl
BAM!! Gemiddeld 33,7 km per uur. Dat moet een persoonlijk winterrecord zijn. Nieuwe ketting erop, fiets flink gepoetst. De Stages powermeter voorzien van een nieuwe batterij (kolereding hapert nog steeds). Droog wegdek, een sluimerend winterzonnetje, klein beetje wind: ideale omstandigheden voor een rondje Beemster. Voor het eerst weer op de Canyon, sinds heul lang. Op de een of ander manier pak ik het oude Stevens-beestje als ik fiets met knieblessure. Omdat het dan toch niet hard kan, of zoiets.
En nu kon het wel. Bij het warm fietsen werd ik ingehaald door een vijftig-plusser die flink door reed. Maar heel groot werd de afstand niet en het motiveerde mij ook wel om stevig aan te zetten. Toen het tempo van mijn haas omlaag ging haalde ik hem bij. Van Hobrede tot Oosthuizen bleef hij in mijn wiel. Daar ging ik linksaf en hij niet. Mijn gemiddelde stond op 33 per uur, terwijl de wind schuin tegen was. Daarna lukte het om het tempo 43 km lang vast te houden.
Laatste keer dat ik in een eenzaam rondje zo hard gefietst heb was in juni. De dag daarna lag mijn knie finaal in de kreukels. Maar dat was nog in het eenbenige tijdperk. Nu fiets ik met twee benen. Dus ik hoop op een betere afloop. En anders heb ik in ieder geval één winterse dag in januari heel erg genoten.
