Fietsen
Druk
Ik ben bezig met de eerste opdrachten voor mij bedrijf. Leuk werk. Veel verschillende opdrachten ook. Tekstschrijven, loopbaanbegeleiding, websites ontwikkelen, videoproductie. Straks krijg ik het nog druk.
Verder ben ik vorige week op bezoek geweest bij Webregio en ga ik voor hun een gastcolumn schrijven. Als ik het leuk vind, en als zij ook nog eens tevreden zijn, dan lijkt het mij leuk om dat vaker te doen. Ik ben nu aan het bekenken waarover ik mijn eerste column zal schrijven. Iemand een idee? Iets wat te maken heeft met de regio. Natuurlijk.
Gisteren bij Presto in Amsterdam een mooie fiets besteld. Nadat ik een kritisch artikel had geplaatst op dirkzijn.nl kreeg ik al snel de winkel aan de telefoon. Lang leve Google Alerts. Zij nodigde mij van harte uit in de winkel in Amsterdam. Daar ben ik geweldig goed geholpen en als het een beetje mee zit kan ik vrijdag 9 september mijn Stevens Randonneur ophalen. Mark! Ik kom eraan hoor!
Hartslagmeter gezocht
Zit je lekker op de racefiets, mooi weer, mooie omgeving, lekker in het ritme, zegt de hartslagmeter dat je te hard gaat. Volgens schema. Of te langzaam. Constant naar die cijfers op dat stomme ding staren helpt niet echt om te genieten van het fietsen. Ik heb op een gegeven moment zo’n pleurishekel aan de hartslagmeter gekregen, dat ik de borstband niet meer om deed. Of nee, eerlijk, eigenlijk ben ik de borstband kwijt geraakt. Toen ik daarna voor het eerst zonder harstlagmeting fietste, voelde dat als een bevrijding. Weg ermee dus. Nou ja goed, dat was ie dus al, weg. Ligt misschien nog in de kelder van een rode Honda Civic. Daar achtergelaten na de mislukte Amstel Goldrace van 2009. Dat was de laatste keer dat ik een hartslagmeter heb gebruikt. Je voelt het vanzelf wel, wanneer je forceert. Als je tong tussen de spaken komt moet je het wat rustiger aan doen.
Maar ik moet er toch weer aan geloven, geloof ik. Voor de hardlooptraining is het toch wel handig. Je kan trainen op een bepaald percentage van je maximale hartslag. Als je snel resultaat wilt zien van je trainingsinspanning is dat nodig. Met intervaltraining afgestemd op de juiste hartslag, bouw je snel conditie en snelheid op.
Ik zou een nieuwe borstband kunnen bestellen natuurlijk. Maar zo simpel is het helaas niet. Mijn Ciclosport Hac4 fietscomputer met hartslagmeter, heeft al voor heel wat frustratie gezorgd. Vooral omdat hij niet werkt bij regen. Als het even vochtig wordt dan stopt de snelheidsmeter ermee. Héél irritant. Ik had al een haat-liefde relatie met dat ding, dus dan moet hij wel werken, anders slaat de balans door naar haat. Dat komt dus nooit meer goed. Bovendien zijn zowel borstband als Hac4 nergens meer op internet te koop. Het merk is op zijn retour. Gggh. Gek!
Op zoek naar wat nieuws dus. Over Polar heb ik nog nooit iemand horen klagen. Die dingen zijn gewoon goed. Ik denk dat het deze wordt. Wel weer pokke duur.
Trekkingbike. Ik kan niet kiezen
Al weken, nee maanden, zitten de verkopers van Presto Cycle Sport Oostzaan achter mij aan. Ik kan maar niet beslissen wat ik wil. Het begint wel te kriebelen nu de zon schijnt. Ik kan niet wachten om met mijn waterdichte tassen van Ortlieb, bepakt en bezakt, weer een tocht te gaan maken. Tent mee, slaapzak, gascomfort, verder zo weinig mogelijk. Fietsen in Nederland, Frankrijk, Duitsland, maakt niet uit waar. Heerlijk die vrijheid. Kaart in de waterdichte hoes op de stuurtas en gaan. Fietsen tot het donker wordt of stoppen wanneer je zin hebt. Van camping naar camping zonder vast einddoel. Ik kan het iedereen aanraden.
Bij Presto in Oostzaan kocht ik vier jaar geleden mijn racefiets. Een Stevens Aspin, afgemonteerd met Shimano Ultegra onderdelen. Een hele fijne fiets die mij afgelopen zomer, tijdens La Marmotte, veilig over vier Alpencols heeft gevoerd. Stevens is een fantastische keus voor mensen die kwaliteit willen voor een prettige prijs. Fietsen met meer glamour en uitstraling kosten al gauw vijftig procent meer. Ik hou van no nonsense dus voor mij is deze degelijke, bijna saaie fiets ideaal.
Tot nu toe heb ik voor mijn fietstochten met bepakking altijd een trekkingbike geleend van een goede vriend. Nu wordt het tijd voor een eigen fiets. Maar wat voor een? Omdat ik tevreden ben over mijn racefiets valt mijn oog op Stevens. Urenlang ben ik bezig geweest met research. Zijn er ook nog andere fietsen die aan mijn wensen voldoen? Kan ik die betalen? Heb ik het geld er voor over?
Mooie fietsen zijn er zat, maar ze zijn wel erg duur. Ik vind de fietsen van Snel heel mooi, of anders die van Santos. Maar ook hier geldt dat de prijs voor vergelijkbare kwaliteit veel hoger ligt. In dit geval wel bijna honderd procent hoger dan de fiets van Stevens die ik heb uitgekozen. De Stevens Primera Lite kost €799,-. Een vergelijkbare fiets van Snel begint bij €1450,-. Op beide fietsen heb ik een proefrit gemaakt en eerlijk is eerlijk, de fiets van Snel fiets fijner. Een stuk prettiger zelfs. Maarja, die prijs…
Uiteindelijk ben ik – vanwege ongeduld en gebrek aan geld – voor de Stevens Primera gegaan. Op naar de winkel in Oostzaan. Daar werd ik heel snel heel chagrijnig van een bijzonder irritante verkoper met snor. Ineens had ik er geen zin meer in. Maar na zo’n lange voorbereiding lukt het mij niet rechtsomkeer te maken. Dus toch mijn plan doorgezet en het formulier van nationale fietsprojecten ingevuld. Eenmaal thuis had ik spijt en begon het twijfelen weer in alle hevigheid. Ik wil die fiets misschien wel kopen, maar niet bij die snor. Minstens een keer in de maand bellen ze mij nu. Of ik het formulier al heb ingeleverd bij de afdeling P&O? “Nee, nog niet maar ik denk wel dat ik het ga doen. Oh, jullie hebben de extra onderdelen al besteld? Ik dacht dat jullie zouden wachten tot het geld binnen was?” Ik heb al tegen ze gezegd dat ze mij niet meer moeten bellen, maar ze doen het toch. Ik zou de fiets bijna kopen om er vanaf te zijn. Maar dát gun ik ze niet. Maar dan heb ik ook geen fiets. En het is mooi weer. En ik wil fietsen. En. En…
Ik denk dat ik het maar ga doen. Maar ik ga de fiets opnieuw bestellen, bij de vestiging van Presto in de Haarlemmerstraat in Amsterdam. Kan ik meteen even zeuren over die vervelende meneer met snor, en zeggen dat ze hem moeten ontslaan.
Update: De dag na het verschijnen van dit artikel werd ik gebeld door de vestiging in Amsterdam. Lang leve Google Alerts. Ik heb afgesproken dat ik woensdag een bezoek breng aan de vestiging Haarlemmerstraat.
Fietsen in de polder
Leuk dat de zon weer schijnt. Maar wel schrikken. In huis. Ineens zie je stof en vuil waarvan je had gehoopt dat het er niet was. Djiezus wat zijn die ramen vies, vind je het gek dat het zo donker is binnen. Als we die ramen eerder hadden schoongemaakt, was dan ook het voorjaar eerder begonnen?
Wat een fijn zonnetje gisteren. Ik had me er nog flink op verkeken, want het was echt nog te vroeg om mijn winterjas op te bergen. IJskoude wind uit het noorden. Mijn handen vroren aan mijn stuur vast in de vijftien minuten die ik nodig had om van huis naar het stadje te fietsen. Brrrr.
Maar eenmaal uit de wind, in de luwte van het plein, echt een warm zonnetje. Niet dat laffe licht van een maand geleden, maar dat je het er warm van krijgt. Jas uit, sjaal af, heerlijk! Ik kreeg gelijk zin om te fietsen. Op de racefiets door de polders, naar zee. In de duinen van Castricum naar Schoorl. Eerst maar even, om in te komen, een rondje Ilpendam, Broek in Waterland, Zunderdorp, Uitdam, Monnickendam en weer terug. Erg fijn stukje, met prachtig polderlandschap en een stukje IJmeer. Ik hoop dat vanmiddag het zonnetje weer doorbreekt.
Team Dirk Zijn
Haha. Patrick Oxs heeft zonder enige vorm van overleg Team Dirk Zijn ingeschreven voor wielerklassieker de Amstel Gold Race. Dat vind ik nou bijzonder grappig. Waarom? Omdat ik weet waar het idee voor Team Dirk Zijn is ontstaan, ik was er bij, op de fiets (die van mij toen nog antiek) na 100 km fietsen in de ardennen, toertocht Luik-Bastenaken-Luik, augustus 2004.
Voor ons fietst er weer eentje. Kuiten nog dikker dan mijn bovenbenen (en die zijn dik!!), gladgeschoren en glimmend van het vet. En bruin, heel bruin, na een hele slechte natte zomer in Nederland, om jalours van te worden. En ze hebben altijd een grote bek. En als je pech hebt gaan ze nog harder ook. “Eikels die denken dat ze God zijn”, zei Oxs (inderdaad, ze gingen harder). Toen ontstond het idee om Team Dirk Zijn te starten. Of Dirk Zijn Team, daar waren we nog niet helmaal uit. EIKELS DIE DENKEN DAT ZE GOD ZIJN! moest de tekst zijn op het Team-Dirk-Zijn-shirt. NIET VOOR MENSEN IN EEN KEURSLIJF! als motto op de kont van het zwarte wielertricot. Beide tekstregels uit nummers van de reeds langvervlogen band Dirk Zijn & Speciale Saus. Het historische moment is eindelijk daar. Patrick, bedankt voor deze brutale actie, ga gelijk inschrijven!
Loginnaam: Team Dirk Zijn
Wachtwoord: keurslijf
Haha. Patrick Oxs heeft zonder enige vorm van overleg Team Dirk Zijn ingeschreven voor wielerklassieker de Amstel Gold Race. Dat vind ik nou bijzonder grappig. Waarom? Omdat ik weet waar het idee voor Team Dirk Zijn is ontstaan, ik was er bij, op de fiets (die van mij toen nog antiek) na 100 km fietsen in de ardennen, toertocht Luik-Bastenaken-Luik, augustus 2004.
Voor ons fietst er weer eentje. Kuiten nog dikker dan mijn bovenbenen (en die zijn dik!!), gladgeschoren en glimmend van het vet. En bruin, heel bruin, na een hele slechte natte zomer in Nederland, om jalours van te worden. En ze hebben altijd een grote bek. En als je pech hebt gaan ze nog harder ook. “Eikels die denken dat ze God zijn”, zei Oxs (inderdaad, ze gingen harder). Toen ontstond het idee om Team Dirk Zijn te starten. Of Dirk Zijn Team, daar waren we nog niet helmaal uit. EIKELS DIE DENKEN DAT ZE GOD ZIJN! moest de tekst zijn op het Team-Dirk-Zijn-shirt. NIET VOOR MENSEN IN EEN KEURSLIJF! als motto op de kont van het zwarte wielertricot. Beide tekstregels uit nummers van de reeds langvervlogen band Dirk Zijn & Speciale Saus. Het historische moment is eindelijk daar. Patrick, bedankt voor deze brutale actie, ga gelijk inschrijven!
Loginnaam: Team Dirk Zijn
Wachtwoord: keurslijf
