Dirk Olsthoorn
Het mes in de verpleeghuizen
Om de tijd te doden drink ik cappuccino bij De Koffiesalon in de Utrechtsestraat. Geen straf, want lekkere cappuccino, in een gezellig volle tent met een uitgebreide leestafel. Tijdens het lezen gluur ik over mijn leesbril naar zonderlinge types en dwalen mijn gedachten af naar de verhalen achter deze mensen. Na de tweede kop koffie heb ik van een aantal dagbladen de koppen gesneld en blijf ik hangen bij een opiniestuk in Trouw over de toekomst van de verpleeghuizen. Al snel wind ik mij er enorm over op. Bij gebrek aan gezelschap deel ik mijn frustratie op Twitter. Als mijn date eerder dan verwacht verschijnt, staak ik mijn twitteractiviteit. Maar de gedachte laat me niet meer los. lees verder >>
Net als Willem
Kwestie van timing, om precies gelijk met de koning een baard te laten staan. Lang niet iedereen merkt het op, of zegt er wat van. Maar de meest gehoorde reactie is toch wel: net als Willem-Alexander. Ja ja, ik weet het – ik hou vol dat ik eerst was, maar bewijzen kan ik het niet.
De aanleiding was een tekstregel in de rap die ik schreef voor twee vrienden die 50 jaar werden en een feestje gaven in P3. Het lied was een remake van het nummer Ouwe Lul. Ooit geschreven voor een toneelstuk over 30 worden, waar ik zelf in meespeelde. Dat vonden we toen oud, dertig. Maar 20 jaar verder krijgt ouder worden toch echt een andere dimensie. Dus moest de tekst speciaal voor de gelegenheid grondig worden herzien. ”Ik heb nou wel een baard, maar ik ben nog niet bejaard!” Om te benadrukken dat de tekst, behalve op hen, vooral ook op mezelf sloeg, leek het me een leuk idee om mijn baard te laten staan. Ik kwam met stoppels van vier dagen terug van vakantie, nog twee weken te gaan, dus het was niet eens zo moeilijk.
Opvallend veel mensen zeggen dat het me goed staat. Leuk zou je denken, zo’n compliment. Maar ik vind ze net iets te enthousiast, inclusief mevrouw Olsthoorn. Ze bedoelen eigenlijk: het staat je een stuk beter dan zonder baard. Dat spul groeit al vanaf m’n zestiende op m’n bakkes! Ik had er al 31 jaar net zo goed uit kunnen zien als nu. Lekker dan.
Rondje Wijk aan Zee
Zon, wind en hagel. Op een winterse dag tussen kerst en oud en nieuw. Eindelijk weer pijnvrij geniet ik van elke kilometer. Het zijn er 77 deze keer. Van hagel word je niet nat, dat scheelt. Een oud en vertrouwd rondje door de duinen. Bij Wijk aan Zee linksaf, terug dwars door Zaandam. Ik bewonder veel te dure auto’s in Poelenburg. Met verzuurde benen zet ik nog even aan vlak voor het bochtige stukje in het Twiske. Wind mee bereik ik een topsnelheid van net geen 50 km per uur. Dat kan harder. Op Zwift verpulverde ik dinsdag nog mijn record op de sprint met 816 Watt. Bijna 150 Watt meer dan mijn vorige maximale vermogen, van toen ik nog in topvorm was. En dat na bijna een jaar blessureleed. Dat verschil is het resultaat van vier maanden onafgebroken twee keer per week krachttraining in de sportschool. Dodelijk saai, maar mijn linkerbeen doet weer mee. Mijn kuit heeft weer vorm en lijkt weer op een kuit. En toch is de kracht nog amper de helft van mijn goede rechterkant. Het gaat lang.zaam. Nog drie maanden stug volhouden en ik ben klaar voor mijn beste seizoen ooit.
OV-chipkaart (ben ik weer)
De poortjes op Amsterdam CS zijn dicht. Forenzen die door het CS moeten om de bus te pakken bij IJ-zijde, moeten verplicht door de poortvrije Amstelpassage. Dat betekent in veel gevallen flink omlopen. Ook voor mensen die op het CS iets willen kopen of eten zit het station op slot. Alleen met een NS-product op je chipkaart kan je door de poortjes. Of nee, er zijn meer “oplossingen” bedacht voor dit probleem. De NS schreef er het volgende over.
NS creëert waar mogelijk poortvrije passages in stations met een interwijk-verbinding. Voor interwijkstations zonder poortvrije doorgang, hebben passanten meerdere mogelijkheden om het station te passeren. Deze zijn bedoeld voor personen zonder NS-reisrecht die iemand willen uitzwaaien, gebruik willen maken van voorzieningen op het station (restaurant, kiosk, AH to go enzovoort), of van het ene deel van de stad naar het andere willen ‘oversteken’. lees verder >>
Ik kan weer fietsen
Durf het bijna niet hardop te zeggen, MAAR IK KAN WEER FIETSEN!!! Na ruim zes weken blessureleed. Dat was wel even slikken. Als je gewend bent om elke week gemiddeld 225 km te fietsen, gemiddeld 8 uur per week op de fiets te zitten en al twee jaar lang 10.000 km per jaar fietst.
Als ik met Ellen een weekje op vakantie ben, dan heb ik het al zwaar na drie dagen. Dan moet er toch echt ergens iets gevonden worden waarop ik een stukje kan fietsen. Onmiddellijk! Een antieke mtb of piepende krakende toeristenfiets, als er maar gefietst kan worden. Na zes weken blessureleed piep ik wel anders. Ik raak totaal van slag. Ik wordt chagrijnig, heb minder energie en mijn eetpatroon begrijpt mij niet. Als je blijft eten wat je gewend was kom je per week wel een kilo aan, omdat je al die calorieën niet meer verbrandt. Daar ben ik te ijdel voor, dus zit ik al een paar weken aan de bonen, sla, linzen, rauwkost en meer van die gezonde bende zonder koolhydraten. Best lekker. Zeg ik vooral om mijzelf te overtuigen. lees verder >>
Weg uit het onderwijs
[Terugblik] Als je mij drie jaar geleden zou vertellen dat ik het onderwijs zou verlaten had ik je voor gek verklaard. Volgende week vrijdag is het dan toch zover. Ik kan het nog steeds niet geloven.
Vlak voor de zomervakantie zag ik de vacature. Ik dacht misschien dat het door de extreme drukte kwam dat mijn oog erop viel. Dat het een vlucht was. Maar na drie weken ontspannen zat de vacature nog steeds in mijn hoofd en heb ik de brief geschreven.
Leerlingen en ouders zijn inmiddels op de hoogte van mijn vertrek. Dat maakt het op de een of andere manier echter. Ruim drie maanden kon ik er niks over vertellen. Het zou alleen maar voor onrust zorgen.
Van klas 2E was ik niet alleen de wiskundeleraar maar ook de teamleider. Ik begon de les met het ze te vertellen. Ze vonden het duidelijk jammer. Dat deed mij goed, maar tegelijkertijd was dit precies de reden dat ik als een berg tegen dit moment had opgezien.
Yassin begreep het wel: “U bent alleen maar bezig met problemen oplossen, dat is niet echt leuk, meneer.”
“Nee Yassin, dat is het niet.”
“Gaat u soms meer verdienen?” Vroeg een andere leerling.
“Integendeel. Maar dat komt ook omdat ik minder ga werken.”
“Maar waarom gaat u dan weg?”
“Ja… dat is een goede vraag…”
OV-shitkaart #shizzle
Ik hoef maar een OV-scheet te laten op Twitter of ik heb de webcare van @OVchipkaart op m’n dak. IK WIL GEEN WEBCARE!!!1! Ik wil een fatsoenlijke kaart en een bijbehorend systeem dat werkt. Ga eerst maar eens wat intensive care verlenen bij de poortjes bij Amsterdam CS. Zorg dat je er met een OV-kaart, van pak ‘m beet Arriva, er door kan als je aan de IJ-zijde uitstapt en door het station moet om over te stappen op de tram of de metro. Want dat kan dus niet. En daarom zijn de poortjes dus nog altijd open, omdat kennelijk niemand heeft bedacht dat er ook mensen in CS moeten zijn die niet met de trein reizen.
Niks ten nadele van de medewerkers van webcare. Die doen gewoon wat ze moeten doen. Echt, ik waardeer hun geduld met mij. Enorm. Laatste keer dat ik met ze te maken had protesteerde ik tegen de hoge kosten voor het vervangen van mijn OV-chipkaart die stuk was. Zomaar stuk. Net nieuw was ‘ie. De oude kaart heeft vijf jaar overwegend werkeloos in mijn portemonnee gezeten. Niet stuk te krijgen. Maar ik moest en zou verplicht na vijf jaar een nieuwe kaart aanvragen. Dat kreng bleek van inferieure kwaliteit. Na een paar maanden in dezelfde portemonnee zat er een minuscuul klein vlekje op waardoor hij het niet meer deed. Dan moet je dus voor 11 euro een vervangende kaart aanvragen, terwijl een nieuwe kaart aanvragen 7 euro 50 kost. Daar maakte ik een opmerking over en toen ging webcare zich ermee bemoeien. Als ik een formulier zou invullen en mijn kaart zou geen zichtbare schade hebben, dan zou ik de 11 euro terugkrijgen. Maar ik ben niet zo goed met formulieren en brievenbussen en zo. lees verder >>
Hokjesdenken
Als je moeite hebt met hokjesdenken, zegt dat dan misschien iets over jezelf?
Als ik zeg dat iemand ADHD heeft, dan betekent dat niet dat ik hem in een hokje stop. Dat is in ieder geval niet mijn bedoeling. Ik gebruik de term om kenmerken te benoemen die overeenkomsten vertonen met die van anderen. Dat praat soms makkelijker als je woorden wil geven aan wat je ziet. Het kind of de mens verandert er niet door. Het maakt iemand niet minder waard. Integendeel, het maakt iemand bijzonder. Pas als er niks herkenbaars aan je is, moet je je zorgen gaan maken.
Mijn zus heeft downsyndroom, ook zo’n hokje waar je ingestopt kan worden. Maar je ontkomt er bij haar niet aan. Aan haar uiterlijke kenmerken zie je dat ze anders is dan anderen. Waar je bij iemand met licht autistische kenmerken nog kunt twijfelen, is er bij mijn zus geen twijfel mogelijk. Je ziet het meteen. Ze is een “mongooltje”, zoals ze het zelf zegt. Vroeger, toen we samen kind waren, was dat nog een gangbaar begrip, mongool. Ik heb er geen moeite mee, maar ik ben er dan ook mee opgegroeid. Ouders van nu, met een kind met downsyndroom, hebben wel moeite met dat ouderwetse begrip. Dat kan ik mij heel goed voorstellen. Wat ik bedoel te zeggen, het kind of de mens verandert er niet door. Mijn zus blijft gelukkig gewoon zichzelf. En hokjes zijn hokjes, welke naam je er ook aan geeft.
Hokjesdenken zegt vooral iets over mensen die als ze een begrip als ADHD horen, er het hokje bij denken in hun hoofd. Om vervolgens het kind waar het over gaat niet meer als dezelfde persoon te kunnen zien. Omdat het hokje in hun hoofd wordt gekoppeld aan een vooroordeel. Dat de ouders van kinderen waar het om gaat dat niet prettig vinden, begrijp ik maar al te goed. Zij zien als ze naar hun kind kijken vooral iemand waar ze heel veel van houden.
Soms denk ik dat mensen die zeggen dat ze niet in hokjes willen denken, dat stiekem toch doen. Dat ze zeggen niet in hokjes te willen denken, omdat ze van zichzelf weten dat er dan een vooroordeel bij hen opkomt. En dat ze daar niet trots op zijn. Het is zomaar een gedachte…