Berichten met de tag: „Living Colour“
5. Living Colour – Cult of Personality
Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens popprofessor Patrick Oxsener.
Er zullen legio popprofessoren zijn die vinden dat een nummer als Cult Of Personality nog niet in de schaduw mag staan van échte hardrockklassiekers als Whole Lotta Rosie, Smoke On The Water of Stairway To The Overkant. Misschien hebben ze wel gelijk. Maar hé, dit is toevallig mijn lijst. En waar ik die andere nummers ooit voor kennis heb aangenomen, daar heeft dit nummer mijn leven veranderd. Dus roep ik bij deze Cult Of Personality van Living Colour officieel uit tot beste hardrocksong ooit. Het zal ergens eind ’88 begin ’89 geweest zijn. Ik was alleen thuis en keek naar MTV. Voor de jongsten onder ons: MTV zond vroeger alleen videoclips uit en daar ging je dan je hele vrije dag naar zitten kijken(…)
Whoooeeewiieee!!! Living Colour Rockt hard!
Zonder hoge verwachtingen naar P3 gegaan gisteravond. Ik had via via gehoord dat de nieuwe cd van Living Colour ruk was. En inderdaad: die nieuwe nummers waren wel zó ruk, dat je je niet kan voorstellen dat de waanzinnig vette old school nummers door dezelfde band geschreven zijn. Gelukkig, veel, héél véél oud werk. Hoogtepunten: Cult Of Personality en Elvis Is Dead, met als afsluiting een eerbetoon aan Elvis’ (Nederlandse) manager colonel Parker: You Ain’t Nothing But a Hound Dog. Jezus! Wat een waanzinnige muzikanten. In het begin van het optreden stond ik met mijn neus vlak voor gitarist Vernon. Virtuoos Vernon. Not for real. Die gast speelt solo’s met meer noten in een seconde dan er seconden in een uur zitten. Elke noot raak. En zowat elke noot met een ander effect. Lijkt wel. Wat een ananloge shit daar op het podium staat. Niet overdreven, ik schat wel 60 effectapparaten op de grond en nog drie samplers, talloze onduidbare kastjes en een Macbook pro op statief. Een wirwar van draden. Dikke medelijden met de roadie van de band.
Mijn held was dus Vernon. Totdat Marco mij vertelde dat de bassist de uitvinder was van het basloopje van Rapper’s Delight van de Sugerhill Gang. De eerste hiphop hit ever en mijn onbetwiste nummer twee in de dans hitlijst aller tijden. Funky Motherf***ers. En toch, Marco zou de baspartijen met gemak overnemen zonder dat de band kwaliteit in zou leveren. Om maar aan te geven hoe goed die gozer van Herb’s is.
Na de show stonden de bandleden van Living Colour relaxed te kletsen in de lounge. Zoals alleen hééle coole Amerikaanse negers dat kunnen. Handtekening hier, kusje op de wang daar, tijd nemen voor een fotootje met de fans. Een enigszins bewogen maar übercoole foto van hardcore fans met zanger hier. Ik heb geprobeerd om Marco aan de bassist te laten vragen of hij werkelijk de uitvinder van de basloop van Rapper’s Delight is. Maar hij durfde niet. Dusss… heb ik het zelf maar gevraagd. Ik heb het gefilmd met mijn HTC mobiel, maar de kwaliteit is ruk en het geluid onbruikbaar. Knal het nog wel een keer online. Beter dan niks. Het verlegen antwoord van de basheld: “No… I recreated it.” Maar hij heeft het wel ingespeeld op de originele track. Wéér een held een hand gegeven. Gewoon omdat het kon. In f*cking P3 in Purmerend! Vet!!!
Auw!
Gevalletje dwars door het P3-podium heen willen.
Living Color in P3
En drecul ook @ P3