Purmerend
Spurd aan zet
Hoi lieve mensen,
Vanmorgen zagen we in het zwembad allemaal blije gezichten: Het bad werd, onder het toeziend oog van de manager, in tweeën verdeeld. En bij ónze helft werd een bordje geplaatst waarop stond: Schoolslag Snel. Dat wordt nog veranderd in ‘baantjes zwemmen’. De andere helft kan dan benoemd worden als ‘praat-zwemmers’! (grapje)
Bij navraag werd ons verteld dat de manager aan alle betrokken werknemers deze verandering per mail had uitgelegd! Vorige week voor het eerst uitgevoerd.
En toen hebben wij beiden natuurlijk alom verkondigd dat onze zoon, columnist van het NhD, over het gebrek aan ruimte voor de baantjestrekkers onlangs had geschreven in zijn column. Wij trots, en de mensen écht blij. Reactie van een medewerkster: ‘Ja, we hebben een hele goede manager; hij kan heel goed luisteren!’ We hebben haar gevraagd om ons enthousiasme aan hem over te brengen.
Leuk hè?
Miek Olsthoorn – van Rest
Doe normaal!
De raadsleden van de gemeenteraad in Purmerend waren laatst uitgenodigd voor een training met als thema morele oordeelsvorming. Fascinerend. Ik heb alleen moeite om me voor te stellen wat dat eigenlijk is, een moreel oordeel vormen? Dan vind ik dus ergens iets van en vorm dan niet zomaar een oordeel, nee, ik vorm een moreel oordeel. Dan denk ik bij mezelf, heb ik dat goed gedaan? Is dit oordeel moreel juist? En dan zeg ik tegen mezelf, ja Dirk, dat is een moreel juist oordeel? Zoiets stel ik mij voor bij morele oordeelsvorming.
De training was nog maar net begonnen toen er op Twitter ruzie uitbrak tussen twee Purmerendse raadsleden. Om een beetje vertrouwd te raken met de materie stuurde de een vanaf de training een tweet naar de ander die thuis zat: ‘denk jij dat het moreel juist is onderuit op de bank aan een wijntje te zitten terwijl de meeste raadsleden in de raadszaal zijn?’ Dat schoot de ander in het verkeerde keelgat. Hij reageerde: ‘Vanavond avond gemeenteraad over morele oordeelsvorming. Hoop dat iedereen die het nodig heeft er is. #purmerend #gemeenteraad’ De ruzie op Twitter duurde nog wel even voort. De een verdedigde zich ermee dat hij alleen maar een vraag had gesteld en geen oordeel had gegeven, de ander vond de vraag suggestief en legde uit dat hij thuis zat vanwege privé omstandigheden. Een paar dagen en een commissievergadering later meldden de kemphanen dat het geschil was uitgepraat: ‘Gisteren na een interessante Commissie AZ even samen alle plooien gladgestreken! #gewoonevenuitpraten’ En dat is waarschijnlijk moreel gezien juist gehandeld. Maar of je dat leert in een training morele oordeelsvorming?
‘Moreel oordelen gaat er over of een bepaalde handeling in een bepaalde situatie het moreel juiste is om te doen.’ Dat staat geschreven op de website van Governance & Integrity. Als je op Google zoekt op “morele oordeelsvorming” vind je meer van dat soort bedrijven. Eentje er van heeft waarschijnlijk de training verzorgt voor de raadsleden in Purmerend. Een commercieel bedrijf dat geld verdient met het geven van dure trainingen, betaald van publiek geld, gaat mensen in publieke organisaties leren wat moreel juist is en wat niet? Doe eens even normaal man!
Deze column verscheen eerder in Dagblad Waterland.
Spurd Leeghwaterbad
Het Spurd Leeghwaterbad is er voor iedereen, maar net iets meer voor senioren en ouders met kinderen. De laatste weken heb ik het zwembad een aantal maal bezocht. Het leek mij zomaar eens leuk om wat baantjes te zwemmen. Duikbrilletje gekocht, zwembroek onder uit de la gevist en ik ben klaar voor het avontuur. Nu nog in het programma een tijdstip vinden dat schikt. De eerste keer kies ik voor conditiezwemmen. Dat valt niet mee. “Begin maar met twaalf baantjes inzwemmen,” zegt de trainer. Ik vraag me af of ik het inzwemmen zal overleven. Daarna volgen borstcrawl met een arm, borstcrawl met de andere arm, twee slagen onder water en twee erboven, sprinten tot het trappetje, pfff, iets te pittig voor deze ongeoefende zwemmer. Bij de gecombineerde rugslag probeer ik onder water adem te halen. Ik zink nog net niet naar de bodem van het sportbad.
De volgende keer kies ik voor het rustige banen zwemmen. Maar waar zijn de baantjes? De enige manier om de overkant van het bad te halen is door te slalommen tussen de groepjes senioren door. Die zwemmen meestal niet, maar keuvelen gezellig kletsend kris kras door het warme water van het doelgroepenbad. In de enkele aparte baan die na een half uur wordt gemaakt, wordt wel gezwommen. Maar voor een gezonde Hollandse jongen is dat tempo weer veel te langzaam. En voor inhalen is te weinig ruimte.
Een alternatief in het programma is er niet. Wat in algemene zin opvalt is dat veel van de activiteiten overdag worden aangeboden. De onderdelen ‘meer bewegen voor ouderen’ en ‘BabyPeuterZwemmen’ staan dagelijks overdag geprogrammeerd. Nou is dat voor senioren en ouders met kinderen misschien geen probleem. Voor waterliefhebbers die overdag andere verplichtingen hebben is het lastiger om een passend onderdeel te vinden. Mensen die graag aan trimfitness doen of aquajoggen – aanbevolen bij hardloopblessures, ik kan er over meepraten – hebben een probleem. Dat kan alleen overdag tussen negen en tien uur. Andere activiteiten, zoals aquarobic en aquasculpture, worden slecht op enkele dagen ’s avonds aangeboden. Als het banen zwemmen dan ’s avonds ook niet echt geschikt is om banen te zwemmen, blijft er weinig ruimte over voor de wat minder geoefende sportieveling.
Deze column verscheen eerder in Dagblad Waterland.
Column: Als in Ilpendam
Deze column verscheen eerder in Dagblad Waterland.
Als in Ilpendam
Ik ben opgegroeid in Ilpendam. Ook al is het twintig jaar geleden dat ik het dorp heb verlaten, ik blijf een Ilpendammer. Nog altijd kan ik genieten van het dorpsleven. Sinds vorig jaar ben ik weer regelmatig in het dorp, voor een potje voetbal met het derde elftal van SV Ilpendam. Het is alsof de tijd heeft stilgestaan. Vooral na de wedstrijd, als we blijven hangen om naar het eerste elftal te kijken. Iedereen leeft mee, er wordt samen gejuicht en toeschouwers geven commentaar op het spel. Na de wedstrijd drinkt men samen een biertje in de kantine en wordt het dorpsleven uitvoerig besproken. Ilpendam is in al die jaren niets veranderd. De gemeenschapszin is er onveranderd groot.
Vanuit een gezamenlijke behoefte wordt er veel georganiseerd in Ilpendam. Of het nou om sport gaat of om kunst en cultuur, er zijn altijd wel mensen te vinden die iets willen organiseren of bereid zijn een handje te helpen. Is er animo om te wandelen en te fietsen, dan wordt ‘De ronde van Ilpendam’ in het leven geroepen; Muziekliefhebbers komen aan hun trekken tijdens Parckpop of bij de bandjes die optreden in het Wapen van Ilpendam; De toneelvereniging trekt volle zalen en de fanfare speelt voor jong en oud liedjes van Annie M. G. Schmidt in de muziektent in het park. Het zijn zomaar wat voorbeelden, er gebeurt nog veel meer in het dorp. Ilpendammers zijn er trots op. En terecht. Er is niets mooier dan op eigen kracht iets voor elkaar krijgen en samen voldoening te hebben van het succes. De subsidie voor de fanfare en de toneelvereniging is minimaal. Parckpop en ‘De ronde van Ilpendam’ draaien volledig op vrijwilligers.
Het is onmogelijk om de vergelijking te trekken met mijn huidige woonplaats, Purmerend. Toch zou ik willen dat Purmerend wat meer was als Ilpendam. Wat zou er gebeuren als er in Purmerend geen subsidie meer zou zijn voor een festival als Reuring, of voor pop- en cultuurpodium P3? Zouden er dan geen uitingen van kunst en cultuur meer zijn in Purmerend? Of zou er vanuit de gemeenschap zin ontstaan om dat zelf te gaan organiseren? Zoals in Ilpendam.
Kwartfinale #DGP hiphop in P3
Dit artikel verscheen eerder in Dagblad Waterland.
Hiphop van hoog niveau
Het was een avond met hiphop in allerlei smaken: van commerciële hiphop tot gangsta rap, tot een cross-over van R&B en hiphop, met hier en daar een vleugje reggae. De kwartfinale van De Grote Prijs van Nederland, categorie hiphop, vond vrijdag 10 juni plaats in poppodium P3 in Purmerend. Uit alle hoeken van het land waren hiphop fans naar P3 gekomen. Vanuit Tilburg reisde er zelfs een touringcar vol fans mee met afsluiter van de avond Double H. Het zorgde voor een redelijk gevulde kleine zaal, waar opvallend weinig Purmerenders aanwezig waren. Een gemiste kans voor de Purmerendse hiphop scene?
Voor de acht kwartfinales van werden 35 hiphop acts geselecteerd uit vele inzendingen. Het niveau van de kwartfinale in P3 was zonder uitzondering hoog. Een lastige opgave voor de bekende Amsterdamse rapper Rotjoch, die als jurylid de avond bijwoonde.
De zichzelf benoemde ‘favoriete bleekscheet’ beet het spits af. Inderdaad, Roelie Vuitton was een van de weinige blanke rappers van de avond, maar wel eentje met gevoel voor ritme. De commerciële beats hadden een funky geluid en Roelie rapte de vaak sociaal bewogen teksten met een lekkere flow. Het rapduo Donny & Jadeville brengt naast overtuigende rap, zoetgevooisde zangkoortjes in de stijl van Re-Play. Het zorgde voor wat verwarring. Is dat dezelfde stoere rapper die daar nu zo’n braaf melodietje zingt? Het komt de geloofwaardigheid niet altijd ten goede. Mulu is zonder twijfel de meest originele act van de avond. Hij krijgt met zijn enthousiaste verschijning het publiek gauw voor zich gewonnen. De originele sfeervolle beats van de DJ passen perfect bij de poëtische rap van Mulu. In een a capella stukje laat Mulu horen dat hij niet alleen filosoof maar ook een ware taalkunstenaar is.
Met Purmerender Martijn Cremer achter de draaitafels, geniet Rifo Rifolfer nog even na van de goede vibe die Mulu na zijn optreden achterlaat. Dit is rap in Bijlmerstyle. Het moet jurylid Rotjoch bekend in de oren klinken. Gangsta rap, maar dan wel gebracht door twee bijzonder sympathieke gangsters. Bij het laatste optreden van Double H gaat het dak eraf in P3. Hiphop-soul diva Hind Hakki is de koningin van de avond. Met haar volwassen sound moet het wel heel raar lopen als Double H niet doorgaat naar de volgende ronde. Begin juli worden de halve finalisten bekend gemaakt op de website van De Grote Prijs van Nederland.
Dirk Olsthoorn
Dat is MIJN stad
‘Purmerend. Purmereutel. Purra. Afvoerputje van 020, de anus van Amsterdam en home of 80.000 ongetinte Aldi-cola drinkende Opelmensen met tribal tattoos, in hun Leenbakker-huizen met hun Intratuin-tuinen, die hun karbonades per kilo bij de Knaller halen, die Center Parcs “vakantie” vinden en die hun kinderen Kevin en Kelsey noemen. Kortom en ofwel: het Helmond van het Noorden.’
Briljante omschrijving. Waarvoor hulde, Pritt!
Capaciteit of prioriteit?
Ik hoorde gisteren bij de kapper, dat het Makado winkelcentrum in Purmerend, de laatste tijd geteisterd wordt door overvallen. Zo was het in de afgelopen 2 maanden al 3 keer raak. De politie Zaanstreek-waterland heeft laten weten dat het geen extra maatregel zal treffen om de veiligheid van het winkelcentrum te vergroten. Daar is geen capaciteit voor aldus de politie.
Tuurlijk een overval is vreselijk en erg traumatisch voor de slachtoffers, maar tegenwoordig een beroepsrisico van ondernemend Nederland. Daarbij lieve mensen, is er een veel groter gevaar waar de politie zich mee bezig dient te houden.
En nee, dan heb ik het niet over autogordel/snelheid-controles of met zijn achten bij een rotonde fietsers van de verkeerde weghelft plukken, want dat is ook belangrijk.
Nee, het gevaar waar ik het over heb is nog veel dreigender. Ik heb het over de straatmuzikant. U weet wel die gevaarlijke types die de maatschappij ongevraagt van een leuk deuntje voorzien. En dat mag niet!
Gelukkig is daar de sterke arm der wet die kennelijk wel de capaciteit heeft om een half uur een straatmuzikant aan de tand te voelen en zijn ausweis, id-kaart te controleren. Tegenwoordig ben je crimineel totdat het tegendeel bewezen is, lijkt het.
Doet de politie dan helemaal niets voor de ondernemers in Purmerend.
Tuurlijk wel, zo adviseert de politie de ondernemer in Purmerend om dure moderne technieken aan te schaffen om overvallen tegen te gaan, zoals DNA-spray.
De politie laat ook weten dat zij bijvoorbeeld langsgaan bij ondernemers en aan de achterdeur kloppen. “We proberen zo mensen bewust te maken, dat ze de achterdeur niet zo maar open moeten doen.”
En dat is een heel goed advies, ik zou de deur in dat geval namelijk ook niet open doen.
Geachte burgemeester Bijl,
Ik zou graag even tegen u aan twitteren, maar dat kan helaas niet, want u twittert niet. Ik zou willen twitteren dat er volgens mij niet hinderlijk wordt getwitterd tijdens vergaderingen. Als het al gebeurt, dan is het sporadisch en op momenten dat het niet stoort in de vergadering. Ik heb de afgelopen maanden een paar keer een vergadering bijgewoond en heb bepaald niet de indruk gekregen dat er vanwege het twitteren minder aandacht is voor elkaars verhaal.
In het Dagblad Waterland van vandaag staat een citaat van u, over het twittergedrag van de Purmerendse polititci: “Die signalen zijn bij een aantal politieke partijen binnengekomen, maar ik heb het ook zelf gehoord van mensen. Dat is niet goed. Dat raads- en commissieleden ordentelijk en respectvol met elkaar omgaan, en dus niet twitteren tijdens vergaderingen is één ding, maar de beeldvorming naar het publiek is net zo belangrijk.” Maar wat voor beeld geeft dat dan volgens u? Als ik tijdens een vergadering een raadslid zie twitteren dan zou ik denken dat hij contact heeft met de samenleving. Ik zou het wel waarderen als ik via Twitter op de hoogte wordt gehouden van de ontwikkelingen in een debat. Mijn inschatting is dat een negatief beeld slechts kan bestaan bij mensen die geen ervaring hebben met Twitter of andere sociale media.
Mijn algemene beeld is dat Twitter het bestuur van de stad juist dichter bij de mensen brengt. Ik vind het prettig dat de raadsleden, commissieleden en wethouders iets van zichzelf laten zien via Twitter. Het maakt de politiek menselijk. Het toont mij dat beslissingen in de raad genomen worden door mensen, die allemaal het beste voor hebben met de stad. Ook al ben ik het niet altijd eens met genomen besluiten, ik heb er wel respect voor gekregen. Zo discussieerde ik laatst met twitterende raadsleden en wethouders over de omstreden woontoren. Dat helpt mij enorm om wat meer begrip te hebben voor de uiteindelijke beslissing van de raad. Dat was zonder Twitter nooit gelukt. Daar kan geen Politiek café of Praat met de raad tegenop.
Nogmaals, ik vind het jammer dat u niet twittert. Ik kan het u van harte aanraden. U had dan, als u mij zou volgen, automatisch een link naar deze blog gekregen, in een tweet. Maar misschien is er een raadslid, commissielid of wethouder die een linkje naar u wil doorsturen. Of misschien is er zelfs wel iemand die het voor u uit wil printen. 
Met hartelijke groet,
Dirk Olsthoorn