Geen categorie
Uitgerangeerd (2)
Ik dacht kom, laat me een update schrijven.
Afgelopen maandag werd ik geacht op het spreekuur van de verzekeringsarts te komen. Met rolstoel en al toog ik dan ook naar het UWV te Breda. Geen minuut te vroeg rolde ik, nadat ik door een voor mij onbekende voetganger het trottoir opgeholpen moest worden omdat de oprit zo stijl was dat ik er niet bij omhoog kon komen, het gebouw binnen. De arts die mij sprak vroeg weinig en wist mij meerdere malen te vertellen dat hij ‘de regels’ volgde en dat ik te maken had met een ‘verzekering’, what ever that means. Ik werd binnen tien minuten geschikt geacht voor het werk wat ik bij mijn laatste werkgever deed. Mijn protesten dat ik burn-out raakte van de werkdruk maakten niets uit. Dingen als werkdruk en reistijd zijn even subjectief als ‘slechte dagen’ en ‘vermoeidheid’. Hij zou kijken of ik in aanmerking kon komen voor de arbeidsgehandicaptenstatus waar ik het in mijn eerdere blog al over had. Ik moest dan voldoen aan drie strenge criteria en hij wist niet met zekerheid te zeggen of ik daar aan zou voldoen. Hij zou een arbeidsdeskundig mijn (vorige) functie in kaart laten brengen en uitzoeken of ik eventueel ook voor een urenbeperking in aanmerking zou kunnen komen. Ik hoefde nergens op te rekenen.
Op mijn vraag of ik, wanneer ik een baan zou vinden van zegge 24 uur, voor de overige 10 uren (ik werkte gemiddeld 34 uur per week bij mijn vorige werkgever) nog een uitkering zou kunnen ontvangen en of mijn aanvraag voor een arbeidsgehandicaptenstatus dan gewoon door kon gaan, moest hij ontkennend antwoorden. Als ik met 24 uur per week evenveel verdiende als nu in de ziektewet zou de uitkering komen te vervallen en nog erger, werd mijn aanvraag voor de status als ongegrond beschouwd. Lekker, want, als ik nou bijvoorbeeld een baan van 24 uur zou vinden en dan weer zou uitvallen, zou mijn ziektewetuitkering dan nog maar 70% van dat loon zijn. Een steeds kleiner wordend inkomen dus. En de laatste keer dat ik keek, daalden mijn vaste lasten niet evenredig met mijn inkomen. En geloof me, ziek zijn is duur…
Vandaag ben ik dus op een eerste gesprek geweest bij een bedrijf voor een functie voor 20 – 24 uur per week. Ontzettend leuk en ik hoop dan ook dat ik het krijg. Hoe het moet als het weer misgaat wil ik niet over nadenken. Als hulpeloos schepsel in de klauwen van het UWV te blijven en te moeten blijven smeken en vechten voor wat ik nodig heb, zie ik al helemaal niet zitten. Ik verdom het nog meer zelfstandigheid en autonomie op te geven omdat ‘de regels’ er blijkbaar alleen maar zijn om me zowel emotioneel, fysiek en financieel uit te kleden. Ik ben verdomme geen crimineel. Ik ben iemand met beperkingen die hulp wil om te kunnen blijven werken. Eigenlijk ben ik gek dat ik nog mee wil doen in deze maatschappij…
iPad vervangt schooltas
Overtuigende presentatie van Mike Matas: A next-generation digital book. De vraag is hoe hoog de ontwikkelkosten van zo’n digitaal schoolbook zijn. Dat de techniek er klaar voor is wisten we wel, maar wanneer gaan we de eerste multimediale schoolboeken op de iPad zien in Nederland? En hoe dynamisch is de content? Kan je als docent zelf materiaal toevoegen? Komen er regelmatig updates van de uitgever? Iemand enig idee?
Uitgerangeerd
Soms heb ik het gevoel dat ik helemaal niet meer meetel in deze verharde, zakelijke maatschappij.
Met de MS die af en toe mijn lichaam teistert is het voor mij (blijkbaar) onmogelijk een reguliere baan vast te houden. Een aantal maanden geleden was ik blij dat ik weer een baan had. Via een uitzendbureau, dat wel, maar het was in de buurt en het werk leek mij niet verkeerd.
Het was ontzettend wennen voor mij, weer werken, nadat ik afgelopen zomer weer een terugval had gehad. Maar ik was gemotiveerd, wilde geld verdienen om mijn leven en dat van mijn gezin weer iets aangenamer te maken dan het was.
Ik vond het zwaar, maar weet het aan een gewenningsproces. ‘Geef jezelf tijd om te wennen’ was een mantra die ik in die tijd veel herhaalde.
Tot ik 14 april een flauwte kreeg op mijn werk. Op 11 april had ik aangegeven het aantal uren niet vol te kunnen houden. Met in mijn achterhoofd alle lof hoopte ik dat er mogelijkheden waren voor mij bij het bedrijf. Niets bleek minder waar. Ik lag er een week uit met een beginnende burn out en het advies was om minder te gaan werken. Mijn werkgever zou kijken wat hij zou kunnen doen.
Een loze belofte lijkt het. Vandaag, 25 april kijk ik op de site van mijn uitzendbureau omdat mijn werkgever mij op 21 april te kennen had gegeven mij geen positie met minder uren te kunnen geven. Het was druk en er was echt iemand nodig voor die uren. Zolang er geen vervanging was mocht ik 3 dagen per week komen werken. Om mezelf niet helemaal te laten kennen en omdat er toch brood op de plank moet komen ging ik akkoord. Vandaag was ik dan ook aan het kijken voor een andere baan.
Wat schetst mijn verbazing: Al op 14 april is er een vacature geplaatst voor mijn positie. Voor minder uren dan ik er nu werk. Ik heb zo ongelovelijk mijn best gedaan om tussen het team te passen, om het werk goed te kunnen doen, om mezelf te bewijzen en dit is mijn dank.
Ik wordt afgeserveerd.
De derde keer dat ik wegens de MS mijn werkzaamheden niet vol kan houden.
Weer een gat in mijn C.V. En natuurlijk weer iets wat ik uit ‘moet’ leggen tijdens een volgende solliciatie. Van het UWV hoef ik niet veel te verwachten. Die hebben al aangegeven dat het heel vervelend is maar dat er vast wel ergens een baantje is die aan mijn beperkingen voldoet.
Geen arbeidsgehandicaptenstatus zodat de werkgever in ieder geval financieel gecompenseerd wordt als ik ziek ben of andere subsidies waarmee ze zo te koop lopen om iemand met beperkingen weer aan een baan te helpen, niets. Met twee maanden WW moet ik mezelf maar redden.
Wie weet er nog een baan die bij mij past?
Capaciteit of prioriteit?
Ik hoorde gisteren bij de kapper, dat het Makado winkelcentrum in Purmerend, de laatste tijd geteisterd wordt door overvallen. Zo was het in de afgelopen 2 maanden al 3 keer raak. De politie Zaanstreek-waterland heeft laten weten dat het geen extra maatregel zal treffen om de veiligheid van het winkelcentrum te vergroten. Daar is geen capaciteit voor aldus de politie.
Tuurlijk een overval is vreselijk en erg traumatisch voor de slachtoffers, maar tegenwoordig een beroepsrisico van ondernemend Nederland. Daarbij lieve mensen, is er een veel groter gevaar waar de politie zich mee bezig dient te houden.
En nee, dan heb ik het niet over autogordel/snelheid-controles of met zijn achten bij een rotonde fietsers van de verkeerde weghelft plukken, want dat is ook belangrijk.
Nee, het gevaar waar ik het over heb is nog veel dreigender. Ik heb het over de straatmuzikant. U weet wel die gevaarlijke types die de maatschappij ongevraagt van een leuk deuntje voorzien. En dat mag niet!
Gelukkig is daar de sterke arm der wet die kennelijk wel de capaciteit heeft om een half uur een straatmuzikant aan de tand te voelen en zijn ausweis, id-kaart te controleren. Tegenwoordig ben je crimineel totdat het tegendeel bewezen is, lijkt het.
Doet de politie dan helemaal niets voor de ondernemers in Purmerend.
Tuurlijk wel, zo adviseert de politie de ondernemer in Purmerend om dure moderne technieken aan te schaffen om overvallen tegen te gaan, zoals DNA-spray.
De politie laat ook weten dat zij bijvoorbeeld langsgaan bij ondernemers en aan de achterdeur kloppen. “We proberen zo mensen bewust te maken, dat ze de achterdeur niet zo maar open moeten doen.”
En dat is een heel goed advies, ik zou de deur in dat geval namelijk ook niet open doen.
Kom, gezellig een vorkje prikken
Net de live persconferentie gezien van gladjakker Rutte. Ik begin zowaar terug te verlangen naar onze nationale trekpop Jan Peter Balkenende. Wat kan die man lullen met zijn hete aardappel en hier en daar zo’n populaire Engelse term. Dat is hem vast ingefluisterd door Jort.
Het ging natuurlijk allemaal over de uiterst beschamende actie van 3 militairen die er op uit gestuurd waren om een Nederlandse staatsburger weg te halen uit Libie. Helaas kon Rutte niet veel zeggen over het voorval wegens de veiligheid van de militairen.
Het beroep journalist in combinatie met de juiste vragen stellen blijft kennelijk moeilijk.
Zo miste ik een aantal cruciale vragen die niet werden gesteld.
Bijvoorbeeld:
Is de premier op de hoogte van het internationaal straf/oorlogsrecht, dat bepaald, dat het binnen vallen van een soevereine bevriende natie (Libie was immers al weer een tijdje in genade aangenomen vanwege de goedkope olie en gas) illegaal is?
Zou de premier ook kunnen uitleggen waarom een medewerker van het prestigieuze ingenieursbedrijf Royal Haskoning door Nederlandse militairen bevrijd dient te worden. Waarom geldt dit niet voor ‘gewone’ Nederlandse staatburgers? Zou het zo kunnen zijn dat deze medewerker een hete aardappel met een dubbele achternaam is en wellicht een bekende is van onze premier?
Helaas deze vragen werden dus niet gesteld.
Dan was er nog een ander interessant onderwerp, namelijk het officiele staatsbezoek van onze majesteit aan de Sultan van Oman. Dat is komen te vervallen, want ook in Oman, zijn de mensen het zat om onderdrukt te worden door een door het westen neergezette puppet dictator.
En terecht, het laatste wat je wilt als toch al dubieus te boek staande staatshoofd (Shell, Zorreguieta, Bilderberg) is de schijn wekken dat je een dictator ondersteund. Maar wat schets mijn verbazing? Bea gaat wél op persoonlijke titel gezellig een vorkje prikken met de dictator van Oman. En dat was volgens Rutte een puik plan.
Meneer Rutte, dat Nederland wat u terug wilt geven aan ons kunt steken waar de zon niet schijnt.
Wat een bananenrepubliek!
Update I:
Zat ik er toch niet zover naast lijkt het. De medewerker van Royal haskoning is de heer Erik Oostwegel , lid van de raad van bestuur en een persoonlijke vriend van Maxime Verhagen!
Oh, en het vorkje prikken op persoonlijke titel van onze majesteit heeft te maken met het Nederlandse bedrijf Damen Schelde, dat meedingt naar een order voor vier marineschepen.
Update II:
Volgens de Europese gedragscodes omtrent wapenverkoop mag dit helemaal niet!
1. Geen biologische, chemische en nucleaire wapens
2. Verkoop niet aan mensenrechtenschenders
3. Lever niet aan vijanden van vrienden
4. Doe geen zaken met agressieve staten
5. Waak voor het uitlekken van wapenkennis
6. Koper mag geen banden met georganiseerde misdaad of terrorisme hebben
7. Zorg dat wapens niet doorverkocht worden
8. Welzijn volk mag niet lijden onder dure aankoop
Punt 2 wordt overtreden aangezien er in Oman geen vrijheid van meninguiting bestaat.
Punt 8 valt met geen mogelijkheid te controleren, er is onrust en wie zegt ons dat die dictator deze schepen niet inzet tegen zijn eigen bevolking?
Wat een wereld!
Bloed aan de handjes en boter op het hoofd
“Ik kon het niet verantwoorden dat we de Afghaanse meisjes en vrouwen in de steek zouden laten.” Aldus Jolande Sap van Groen Links. En dus was mevrouw Sap voor een nieuwe opbouw, vecht, trainingsmissie naar Afghanistan.
Nog helemaal vol van zulke warmte en naastenliefde van mevrouw Sap, zat ik dan ook in spanning te wachten op de het spoeddebat, dat door mevrouw Sap weldra zou worden aangevraagd. Wat is namelijk het geval, het hele Midden-Oosten staat op dit moment in vuur en vlam. De burgers proberen onder het juk van jarenlange tirannie uit te komen.
Dit gebeurde al eerder in Tunesië en Egypte en is nu overgeslagen naar Bahrein, Jemen en Libië. Ook de burgers in Saudi Arabië en China morren. In Bahrein, Libië en Jemen worden protesten met harde hand neergeslagen met vele doden tot gevolg.
Het zou dus slecht een kwestie van tijd moeten zijn, voordat mevrouw Sap met haar sterk gevoel voor mededogen, deze gang van zaken zou aankaarten in de kamer. Aangezien in landen als Libië, Bahrein en Jemen niet alleen vrouwen en kinderen de pineut zijn maar de gehele bevolking. Maar helaas het bleef oorverdovend stil. Waarom pleit mevrouw Sap niet voor troepen naar bovengenoemde landen? Zou dat misschien te maken hebben met het feit, dat deze dictaturen zeer goed bevriend zijn met het Westen en ons van goedkope olie voorzien? Ik weet het Groenlinks en goedkope vervuilende olie, het is raar, net zo raar als een oorlog ondersteunen.
Misschien kan Jolande mij eens de logica uitleggen achter de 64 burger doden, waaronder vele vrouwen en kinderen die afgelopen week bij NAVO bombardementen zijn gevallen en hoe dit te rijmen valt met haar verantwoordelijkheid tegenover de bevolking van Afghanistan.
Update: Mevrouw Sap krakeelt vandaag in de media dat de aanslag in Kunduz de noodzaak van een missie bewijst. Maar Jolande dat waren ‘slechts’ 28 onschuldige slachtoffers ten opzichte van de 64 die de NAVO afgelopen week maakte. Kunnen we niet beter troepen sturen om de NAVO en de Amerikanen uit Afghanistan te verdrijven? Die maken namelijk veel meer slachtoffers onder de Afghaanse bevolking.
Ongewenste leerlingstromen
Wat betekent het, is het ernstig en wat moet je er mee? Ik probeer er achter te komen door medewerkers en leerlingen op de VMBO-campus te interviewen. Als er vier scholen op een vierkante kilometer de ruimte moeten delen is het nodig om afspraken te maken. Onderstaand filmpje werd vertoond bij de start van het project VMBOuw je school. Bij dat project werken docenten en leerlingen samen aan het ontwerp voor de verschillende nieuwbouwprojecten op de campus. Er ontstond een aardige discussie in de zaal.
Het filmpje is nog niet helemaal af naar tevredenheid, maar toch. Ik heb het gemaakt als opdracht voor een docententraining mediawijsheid, verzorgd door De frisse blik.
Wie heeft er van mijn kaas gepikt?
Speciaal voor de directie van cultuurpodium P3 dit boekje in de herhaling.
Recensie: Parabel over twee muizen en twee minimensen, die in een doolhof naar kaas zoeken. Als de kaasvoorraad op een plek op is, gaan de twee muizen direct op zoek naar nieuwe kaas. De twee minimensen hebben meer moeite met de verandering. De lessen van deze parabel over het omgaan met verandering, behandelen thema’s als angst overwinnen, avontuur verwelkomen, daarheen gaan waar de kaas is, veranderingen aan zien komen en aanvaarden. Het verhaal wordt kort ingeleid; na het verhaal worden enkele voorbeelden gegeven hoe mensen met de verschillende elementen uit het verhaal kunnen oppikken. Een prettig leesbaar boekje en, hoewel verschenen in de serie ‘Business bibliotheek’, voor iedereen en overal bruikbaar.
Waldo Volmer, de programmeur van P3, gaat weg. Dat bericht verscheen deze week op de website van 3 voor 12. De kaasmetafoor is volledig van toepassing op het management van het pop- en cultuurpodium. ‘P3 wil na subsidiekorting vasthouden aan culturele missie’, dit was ruim een jaar geleden de kop van het artikel op de website van de Purmerendse Regio Ondernemers. Vastklampen aan wat je hebt, niet in staat een nieuwe strategie te ontwikkelen. Doorgaan met hetzelfde concept, alleen dan een stukje minder. Totdat het op is.
Een jaar na het verschijnen van het artikel is het dan zover. De kaas is bijna helemaal op: “Zonder programmeur verder gaan betekent dat de dance-programmering voor zover mogelijk wordt gecontinueerd en de internationale live-programmering wordt geminimaliseerd. Voor standaard live werk wordt door mij bekeken of het mogelijk is. Alles wat ontwikkeld moet worden, zoals upcoming talent, zullen we gewoon niet meer doen.” Nog steeds houdt de minimens vast aan zijn verder slinkende voorraad kaas.
Het zou eeuwig zonde zijn als P3 als cultuurpodium verdwijnt. Er is ruimte voor een cultureel centrum in Purmerend, daar ben ik van overtuigd. Maar dan moet het roer nu wel om. Missie bijstellen, maatregelen nemen en niet lullen maar poetsen. Anders zal de gemeente bij de volgende bezuinigingsronde het voorstel weer uit de kast halen voor commerciële exploitatie van P3 (bladzijde 12, pdf alert). En dan zal protesteren niet meer helpen.
Het boekje ‘Wie heeft er van mijn kaas gepikt?’ is onder andere te koop bij Bol.com.