Dirk Olsthoorn
2. The Beatles – A Day In The Life
Alternatief voor Top2000? Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens popprofessor Patrick Oxsener.
A Day In The Life voldoet eigenlijk nauwelijks aan de criteria voor een perfect popliedje. Véél te lang. En een ambachtelijke couplet-refreinstructuur is ook al niet te bespeuren. Ontroerend vind ik het nummer daarentegen weer wel. En dat komt vooral door de manier waarop John Lennon het zingt. De man was bepaald geen naturelle popzanger, zoals collega-Beatle Paul McCartney. Lennon blonk vooral uit als hij zijn stem mocht gebruiken als menselijke verfbrander. Twist & Shout, Dizzy Miss Lizzy, I’m The Walrus, Come Together, dat was zijn jachtgebied. Hield hij zich in, dan klonk het al snel bibberig en valsig: dat was niet per definitie lelijk (luister maar naar Imagine), maar vaak had je toch het idee dat er meer in had gezeten. In A Day In The Life was hij echter op z’n best. Kwam het door zijn strenge aciddieet? Door zijn prachtige druipsnor? De maharishi mag het weten. Feit is dat Lennon in A Day In The Life zo mooi en zo high en zo aangenaam dromerig langs je trommelvliezen waait, dat je al snel zoiets hebt van: ik wil wat hij slikt. Dat de afsluiter van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band verder nog een aantal grensvernietigende muzikale vondsten bevat, maakt het genot er alleen maar groter op.(…)
Waar Nike de mosterd haalt ;)
Video Nike – Write the Future (muziek start na 45 seconden)
Video Dirk Zijn – Fuck de Babyboomer
3. R.E.M. – Fall On Me
Alternatief voor Top2000? Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens popprofessor Patrick Oxsener.
Dan zijn we nu aanbeland bij mijn favoriete categorie: het perfecte popliedje. Wat dat is? Ieder zal daar zo zijn eigen opvattingen over hebben, maar voor mij is de perfecte popsong het brouwsel dat onstaat bij een ideale balans tussen vakmanschap en gevoel. In andere woorden: het liedje is compact, ambachtelijk geschreven en de melodie alleen al kan me spontaan aan het janken brengen – zonder dat ik enig idee heb waar de tekst over gaat. Dat zal ook voor een groot deel mijn voorliefde verklaren voor het vroege werk van dit bandje: R.E.M. Ik denk dat geen enkele popartiest bewust op zoek is naar het perfecte popliedje, maar het combo uit Athens, Georgia is een paar keer akelig dicht in de buurt geweest. Dat begon al op de eerste plaat Murmur met Perfect Circle, daarna kietelde So. Central Rain perfectie en ook Losing My Religion kwam heel dichtbij. En dan is er nog het album Life’s Rich Pageant, dat wat mij betreft zo’n beetje in zijn geheel in aanmerking komt.(…)
De illusie van deregulering
Je zou denken dat door privatiseren van overheidsinstellingen de behoefte aan controle afneemt? Merkwaardig genoeg is het tegenovergestelde waar. Op het weblog ‘De vrije economie’ staat een uitstekend artikel waarin, als voorbeeld, de toegenomen regeldruk in ziekenhuizen wordt uitgelegd: ‘De illusie van deregulering’. Een waarheid als een koe. Lezen!
Citaat: ‘Een tekenende tendens hierin is het sentiment dat meer privatisering ook meer regulering vereist. Er is geen vertrouwen in de markt. Men wil niet de zaken aan de ziekenhuizen overlaten en zeggen zoek het maar uit samen met de consumenten. De slechte ziekenhuizen zullen failliet gaan en kwaliteit zal uiteindelijk overleven. Dit is voor de meeste mensen geen aanvaardbare optie. Dus wordt er gekozen voor een model waarbij de privatisering ingebed wordt in een strakke omgeving van regelgeving. Daarbij vraag ik mij sterk af of we hier nog wel het woord privatisering moeten gebruiken. Dat is hetzelfde als zeggen dat de NS geprivatiseerd is. De NS rijdt op rails van de staat, wordt gesubsidieerd door de staat, heeft een prestatiecontract met de staat en de staat is de enige aandeelhouder. Toch wordt dit privatisering genoemd en dat maakt het heel erg verwarrend.’
4. Nick Drake – River Man
Alternatief voor Top2000? Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens popprofessor Patrick Oxsener.
Nick Drake was bij leven al een vergeten artiest. Of laat ik het beter zeggen: zijn liedjes verdienden meer dan die paar elitaire geitewollensokkenhippies die trouw zijn plaatjes kochten. In 1974 overleed de singer/songwriter aan een overdosis antidepressiva. Sindsdien is zijn gevolg weliswaar groter geworden, maar het staat nog altijd niet in verhouding tot de ongekende schoonheid van het drietal albums dat hij bij leven maakte. Nou geef ik wel toe dat Drake luisteren geen eitje is: de liedjes ontsproten uit een letterlijk zieke geest – en hoewel ze lang niet altijd even neerslachtig klinken, moet je er wel voor in de stemming zijn, zeg maar. Eén liedje overstijgt wat mij betreft iedere gemoedstoestand en dat is River Man.(…)
Censuur en regelzucht
In zijn column op Geenstijl.nl schrijft bankencriticus Peter Verhaar de frustratie van zich af. Peter is boos op de overheid. Boos over het voorstel van de ministers De Jager en Opstelten om de oproep tot een ‘bankrun’ strafbaar te stellen. Of, zoals verwoord in de brief van de ministers: “Publieke uitlatingen die tot een ondergang van een bank kunnen leiden, is dan ook uiterst laakbaar en dient strafbaar te worden gesteld”. Nederland is veranderd in de Goelach Archipel volgens Verhaar. De voorgenomen censuur op bankencritici is daar volgens hem het zoveelste bewijs van.
De Jager en Opstelten proberen het controleprobleem op te lossen door het ontwerpen van een nieuwe wet. Typerend voor de Nederlandse overheid. Als we dan toch voor het gemak even aannemen dat regels en wetten in dit land de oplossing zijn voor alle problemen, dé manier om controle te houden op de steeds verder ontsporende samenleving, dan mag Den Haag beginnen met wat wetten en regeltjes voor zichzelf bedenken. Ik weet er nog wel een paar: een niet-in-de-hol-van-Amerika-kruip regel; een verbod op wachtgeld regel; een bij wet geregelde vacaturestop voor alle functies bij de besturende overheid; een verbod op gedogen; een verbod op proefballonnetjes; een verbod op achterlijke volksvertegenwoordigers…
De behoefte aan regels en wetten komt voort uit de naïeve gedachte dat regels en wetten controle vergroten. Tijd voor bijscholing. Tweede kamer, doe eens gek! Ga een keer op cursus. Met z’n allen. Honderdvijftig man op de hei. Vooruit, het mag. Google eens op ‘behoefte aan controle bij organisaties’ en sla bij de eerste de beste workshop rechtsaf van de digitale snelweg. Of begin voorzichtig, met een boek.
5. Living Colour – Cult of Personality
Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens popprofessor Patrick Oxsener.
Er zullen legio popprofessoren zijn die vinden dat een nummer als Cult Of Personality nog niet in de schaduw mag staan van échte hardrockklassiekers als Whole Lotta Rosie, Smoke On The Water of Stairway To The Overkant. Misschien hebben ze wel gelijk. Maar hé, dit is toevallig mijn lijst. En waar ik die andere nummers ooit voor kennis heb aangenomen, daar heeft dit nummer mijn leven veranderd. Dus roep ik bij deze Cult Of Personality van Living Colour officieel uit tot beste hardrocksong ooit. Het zal ergens eind ’88 begin ’89 geweest zijn. Ik was alleen thuis en keek naar MTV. Voor de jongsten onder ons: MTV zond vroeger alleen videoclips uit en daar ging je dan je hele vrije dag naar zitten kijken(…)