Berichten met de tag: „Oxsmedia“
Nummerrrrrrr één (een een) van de TOXS 31
Alternatief voor Top2000? Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens popprofessor Patrick Oxsener.
Het is wel zo’n beetje op. Na dertig liedjes ben ik volledig door mijn superlatieven heen. Ik had dit stukje eigenlijk af willen doen met een dooddoener als ‘woorden schieten tekort’ en dan hup, filmpje eronder en klaar. Maar dat zou slap zijn. Als je mooie woorden over hebt voor al die andere nummers, waarom dan niet voor de beste popsong aller tijden? Maar goed, nu weet ik dus niet hoe ik in godsnaam moet uitleggen waarom dit liedje boven al die andere meesterwerkjes uitsteekt. Laat ik een poging doen. Waar sommige mensen stemmen in hun hoofd horen, daar hoorde Beach Boys-bandleider Brian Wilson muziek. De arrangementen die hij schreef waren in feite directe transcripties van de geluiden die door zijn hoofd spookten. Toen hij halverwege de jaren zestig zijn depressies te lijf ging met een nieuw goedje genaamd LSD, zorgde dat ervoor dat de muziek in zijn hersenpan steeds grootsere en vreemdere vormen begon aan te nemen. Langzaam liet Wilson alle poplogica los, om zich volledig te laten leiden door zijn hersenschimmen. Als je God Only Knows probeert te ontleden, zul je dan ook werkelijk niks vinden dat maar in de verste verte lijkt op een ander popnummer. De arrangementen en het instrumentarium zijn eerder klassiek dan rock & roll – er kwam in de studio geen Beach Boy aan te pas, alleen huurlingen – en ook de akkoordenschema’s waren (en zijn) voor popmuziek ongekend. Maar hoor je dat ook als je gewoon oppervlakkig luistert? Nee. Dan ligt God Only Knows juist zo ontzettend prettig in het gehoor dat je (nou ja, ik) ‘m het liefst de hele dag door zou willen draaien. En daar zit ‘m de kunst. In de renaissance waren er componisten die dachten dat de Heilige Graal geen beker was maar een muziekstuk, dat met behulp van wiskundige formules geschreven zou moeten worden. Lijkt me nogal onzin: alsof je muzikale creativiteit kunt vangen in wiskunde. Maar toch, als ik God Only Knows hoor… Het is algemeen bekend dat Brian Wilson een pure gevoelsschrijver was, anders zou je bijna gaan denken dat die perfecte samensmelting van ongehoorde arrangementen, de zo vertrouwd klinkende melodie, de hartverwarmend mooie tekst van Tony Asher en de hemelse zang van Brian’s broer Carl Wilson het resultaat is van keiharde hoge wiskunde. God Only Knows als enige echte Heilige Graal, ik zou er prima mee kunnen leven.
2. The Beatles – A Day In The Life
Alternatief voor Top2000? Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens popprofessor Patrick Oxsener.
A Day In The Life voldoet eigenlijk nauwelijks aan de criteria voor een perfect popliedje. Véél te lang. En een ambachtelijke couplet-refreinstructuur is ook al niet te bespeuren. Ontroerend vind ik het nummer daarentegen weer wel. En dat komt vooral door de manier waarop John Lennon het zingt. De man was bepaald geen naturelle popzanger, zoals collega-Beatle Paul McCartney. Lennon blonk vooral uit als hij zijn stem mocht gebruiken als menselijke verfbrander. Twist & Shout, Dizzy Miss Lizzy, I’m The Walrus, Come Together, dat was zijn jachtgebied. Hield hij zich in, dan klonk het al snel bibberig en valsig: dat was niet per definitie lelijk (luister maar naar Imagine), maar vaak had je toch het idee dat er meer in had gezeten. In A Day In The Life was hij echter op z’n best. Kwam het door zijn strenge aciddieet? Door zijn prachtige druipsnor? De maharishi mag het weten. Feit is dat Lennon in A Day In The Life zo mooi en zo high en zo aangenaam dromerig langs je trommelvliezen waait, dat je al snel zoiets hebt van: ik wil wat hij slikt. Dat de afsluiter van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band verder nog een aantal grensvernietigende muzikale vondsten bevat, maakt het genot er alleen maar groter op.(…)
6. Billie Holiday – Stange Fruit (1956)
Dirk Zijn gaat het jaar 2010 uit met de TOXS 31 hitlijst. De beste muziek allertijden volgens Patrick Oxsener. Het aftellen is begonnen.
Het gebeurt niet vaak meer de laatste jaren, dat ik zó overdonderd wordt door een liedje dat ik naar lucht loop te happen. Februari 2010 was het weer eens zo ver. Vervelend, want ik zat net in de auto en ademloos autorijden is een hachelijke bezigheid. Dus parkeerde ik mijn ouwe Japanner voor de plaatselijke supermarkt (waar ik toevallig toch moest zijn) en luisterde het nummer tot de laatste seconde uit. En daarna nog een keer. En nog een keer. Bij de eerste keer wist ik eigenlijk al dat Strange Fruit van Billie Holiday een van de meest revolutionaire nummers was die ooit is gemaakt. Lady Day (vreemde bijnaam voor een onverbeterlijke nachtbraker) heeft meerdere versies van Strange Fruit opgenomen. De eerste uit 1939 is de bekendste: prachtig, maar hij haalt het niet bij deze vergeten versie uit 1956. Waar het origineel nog een redelijk geëikte jazzorkestratie heeft, daar is het arrangement in de latere uitvoering volledig teruggebracht tot een onheilspellend laag brommende piano en een Mexicaanse trompet. Daar overheen zingt Holiday met een stem die een nieuwe dimensie toevoegt aan het begrip ‘doorleefd’. (…)