Yanara
Androgyne mens
Mannen mogen niet huilen, doen ze dit wel zijn het watjes. Huilen wordt gezien als iets vrouwelijks, wat niet bij mannen past. Jammer, want op die manier mis je een fysieke uitlaatklep om spanningen los te laten. Huilen is maar 1 van de vele, vrouwelijke emoties of gedragingen die we niet zo snel van mannen zouden verwachten. Toch merk ik steeds meer om me heen dat er iets aan het veranderen is. Vrouwen die zich mannelijker gedragen en mannen die steeds meer in contact komen met hun vrouwelijke kant. De androgyne mens dus.
Ik ging hier voor het eerst over nadenken nadat ik het boek ‘Seksuele Intelligentie’ van Sheree Conrad en Michael Milburn had gelezen.
Toch is er op dit gebied nog genoeg werk te verrichten.
Mannen die in contact komen met hun vrouwelijke kant vinden dit eng, het vrouwelijke is van oudsher verbonden met zwakte. En dat is jammer, want de vrouwelijke kant heeft juist enorm veel energie in zich. Energie die te transformeren is in alles wat je doet. Compassie, intuïtie, empathie, kwaliteiten die toegeschreven worden aan vrouwen. Toch zou de man er enorm veel baat bij kunnen hebben deze kwaliteiten in te zetten in zijn werk en zijn prive leven.
Andersom natuurlijk ook.
Vrouwen moet niet meer bang zijn leiding te nemen, zich te laten horen. Voor al op de werkvloer ontbreekt het de vrouw nog wel eens aan daadkracht en een stukje brutaliteit.
Al met al een reuze interessant onderwerp waar ik zeker nog over door ga lezen en filosoferen.
Uitgerangeerd
Soms heb ik het gevoel dat ik helemaal niet meer meetel in deze verharde, zakelijke maatschappij.
Met de MS die af en toe mijn lichaam teistert is het voor mij (blijkbaar) onmogelijk een reguliere baan vast te houden. Een aantal maanden geleden was ik blij dat ik weer een baan had. Via een uitzendbureau, dat wel, maar het was in de buurt en het werk leek mij niet verkeerd.
Het was ontzettend wennen voor mij, weer werken, nadat ik afgelopen zomer weer een terugval had gehad. Maar ik was gemotiveerd, wilde geld verdienen om mijn leven en dat van mijn gezin weer iets aangenamer te maken dan het was.
Ik vond het zwaar, maar weet het aan een gewenningsproces. ‘Geef jezelf tijd om te wennen’ was een mantra die ik in die tijd veel herhaalde.
Tot ik 14 april een flauwte kreeg op mijn werk. Op 11 april had ik aangegeven het aantal uren niet vol te kunnen houden. Met in mijn achterhoofd alle lof hoopte ik dat er mogelijkheden waren voor mij bij het bedrijf. Niets bleek minder waar. Ik lag er een week uit met een beginnende burn out en het advies was om minder te gaan werken. Mijn werkgever zou kijken wat hij zou kunnen doen.
Een loze belofte lijkt het. Vandaag, 25 april kijk ik op de site van mijn uitzendbureau omdat mijn werkgever mij op 21 april te kennen had gegeven mij geen positie met minder uren te kunnen geven. Het was druk en er was echt iemand nodig voor die uren. Zolang er geen vervanging was mocht ik 3 dagen per week komen werken. Om mezelf niet helemaal te laten kennen en omdat er toch brood op de plank moet komen ging ik akkoord. Vandaag was ik dan ook aan het kijken voor een andere baan.
Wat schetst mijn verbazing: Al op 14 april is er een vacature geplaatst voor mijn positie. Voor minder uren dan ik er nu werk. Ik heb zo ongelovelijk mijn best gedaan om tussen het team te passen, om het werk goed te kunnen doen, om mezelf te bewijzen en dit is mijn dank.
Ik wordt afgeserveerd.
De derde keer dat ik wegens de MS mijn werkzaamheden niet vol kan houden.
Weer een gat in mijn C.V. En natuurlijk weer iets wat ik uit ‘moet’ leggen tijdens een volgende solliciatie. Van het UWV hoef ik niet veel te verwachten. Die hebben al aangegeven dat het heel vervelend is maar dat er vast wel ergens een baantje is die aan mijn beperkingen voldoet.
Geen arbeidsgehandicaptenstatus zodat de werkgever in ieder geval financieel gecompenseerd wordt als ik ziek ben of andere subsidies waarmee ze zo te koop lopen om iemand met beperkingen weer aan een baan te helpen, niets. Met twee maanden WW moet ik mezelf maar redden.
Wie weet er nog een baan die bij mij past?
Reclames….
‘U vertrouwt ons, dus wij vertrouwen u’.
Met deze slogan probeert D-reizen ons alweer een tijdje over te halen onze vakantie bij hun te boeken. Kleurige tv commercials wapperen ons weer om de oren. De ene bestemming nog mooier dan de andere. Vrolijke, gezond uitziende mensen proberen ons vertrouwen te winnen.
‘Nu tijdelijk niet aanbetalen’. Tijdelijk?, bedacht ik me…..
Dus dan vertrouwen ze ons ook maar tijdelijk?
Nee, mijn vakantie boek ik dus NIET bij D-reizen. Die slaan we ‘tijdelijk’ maar even over…
Ook het volgende stukje advertisement wil ik u niet onthouden:
*PROEST*