Sicko
Vanmiddag met Ellen naar ‘Sicko’ geweest in Pathé de Munt. (ranzige, uitgewoonde bioscoop… maar dat terzijde) Ik was nog een beetje slaperig tijdens de reclame vooraf, maar vanaf het moment dat de film begon heb ik 113 minuten lang met volle aandacht naar de film gekeken.
Respect voor Michael Moore! Scherpzinnige film, en verder vooral keihard confronterend. Bijvoorbeeld op het moment dat een chronisch zieke vrouw (na een verzoek om medische hulp bij martelkamp Guantanomo Bay, waar de gezondheidszorg wél goed geregeld is) er achter komen dat de medicijnen die voor haar van levensbelang zijn, in het duivelse en communistische Cuba slechts 5 dollarcent kosten. Van diezelfde medicijnen worden in Amerika de prijzen kunstmatig hoog gehouden. En niet zo’n klein beetje: 120 dollar voor exact hetzelfde flesje. De vrouw heeft per maand twee flacons nodig en moet dat betalen van een inkomen van 1000 dollar per maand.
Natuurlijk wordt het invoeren van de wet, die de prijzen voor medicijnen vrij geeft, mogelijk gemaakt door een horde congresleden die er allemaal flink geld voor vangen. Met veel bombarie, alsof het een landsoverwinning betreft, wordt de wet ondertekend door onze oppermarjonet en wereldverbeteraar George W. Bush himself.
In Amerika wordt de wet bepaald door het grote geld. Of het nou gaat om olie, wapens of gezondheidszorg, als er geld te verdienen valt gaat men letterlijk over lijken. De president en het congres werken er graag aan mee en houden er een aardig zakcentje aan over.