Aangevallen
Ik rij in mijn auto het parkeerterrein af van de supermarkt en wil rechtsaf slaan de weg weer op. Op het moment dat ik halverwege mijn draai ben steken twee Marokkaanse jongens de weg over. Eentje ziet mij en doet een stap terug de stoep op, de andere blijft midden op de weg voor mijn auto staan en kijkt mij brutaal aan. Ik rij nog een stukje naar voren, maar hij blijft staan en begint te schelden. Het is warm in de auto, dus mijn raam staat een stukje open. Ik zeg, ga eens aan de kant, ik moet er langs. Ga zelf aan de kant, krijg ik terug. Kijk nou uit zeg ik, laat me er langs!
Hij roept: “Bitch, rot op of ik doe je wat!” Ik schrik en weet niet zo goed hoe ik moet reageren. De jongen steekt over, nog scheldend en ik rij door naar de stoplichten die een aantal meter verderop staan. Ik sta stil in de rij wachtende auto’s voor en achter me. Ik krijg ineens een heel naar gevoel en kijk achter me. De jongen komt terug lopen. In blinde paniek druk ik alle knopje’s in van alle deuren om ze op slot te zetten en draai mijn raam dicht. Het stoplicht staat nog steeds op rood. De jongen is nu bij de auto en schopt en slaat er tegenaan. Dan komt hij bij mijn deur en begint me dood te wensen en slaat met zijn vuist herhaaldelijk tegen het raam van mijn portier en mijn voorruit. Ik voel me als ik trance, heb geen idee wat ik moet doen. Ik weet nog wel dat ik de toeter ingedrukt heb en heb gehouden, maar dat niemand wat deed. Als laatste spuugde de jongen nog tegen mijn raam en liep weg. Mijn licht springt op groen, ik mag doorrijden. Is dit nou hoe je met elkaar omgaat? Mag je dan werkelijk niemand meer op een fout wijzen? Is dit nou saamhorigheid? Toen ik thuis was heb ik enorm zitten huilen. Ik kon gewoon niet geloven dat dit was gebeurt. Op advies van mijn vriend bel ik de politie, die na het aanhoren van mijn verhaal niets kon doen. Achterna bekeken had ik beter meteen 112 kunnen bellen maar ik wilde alleen maar weg. Net een goed gesprek gehad met slachtofferhulp. Ik wilde nog naar buiten, maar ik durf niet. Stond net bij m’n auto om te kijken wat de schade was, een aantal deuken en merkte dat ik met hartkloppingen om me heen aan het kijken was. Doodsbenauwd dat ik hem nog weer eens tegenkom en hij mij herkent. Hoewel er ook momenten zijn dat hij zich beter kan bergen, de volgende keer dat ik hem in mijn auto weer tegenkom… Ik mag me verheugen op een aantal dagen kans op paniek aanvallen en nachtmerries. Fijn.