DirkZijn

Ik ben geen fan, maar ik vind haar een intrigerende vrouw. Bij toeval raak ik verzeild bij het concert van Tori Amos in Eindhoven. Ze ziet er raar uit op de poster die in de lobby van het Muziekgebouw hangt. Er klopt iets niet, ik herken de vrouw op de poster niet. Is dit Tori Amos? Het doet vermoeden dat er wel een facelift nodig is geweest, in een krampachtige poging de sexy Tori van begin jaren negentig te benaderen. Er staan opvallend veel roodharige vrouwen van boven de dertig in de lobby. Net als hun idool hebben deze vrouwelijke fans de behoefte om de werkelijkheid te veranderen. Door hun haar te verven worden zij een beetje zoals hun grote voorbeeld. Het rode haar is een van de handelsmerken van Tori. Een ander handelsmerk is het in een (lange) jurk met de benen wijd achter de piano zitten. Als een trotse zelfverzekerde vrouw, bewust van haar seksualiteit. Een voorbeeld voor elke moderne geëmancipeerde vrouw. En -een beetje tegenstrijdig- een sekssymbool voor de zelfverzekerde man die hier niet van afschrikt.

Beide Tori’s zijn verdwenen. Een geëmancipeerde vrouw laat haar gezicht niet liften? Een sekssymbool draagt geen verhullende legging onder haar lange jurk. Wat overblijft is prachtige muziek met een dikke vleug nostalgie. De stem van Tori klinkt nog kraakhelder. Net zo prachtig als vroeger. Zoals bijvoorbeeld bij haar grootste hit Cornflake Girl. Het pianospel is nog even indrukwekkend. Het optreden duurt ruim twee en een half uur. Terwijl het begeleidende strijkkwartet twee keer van het podium gaat voor een korte pauze, speelt Tori schijnbaar onvermoeibaar door. Ze weet van geen ophouden. Tot drie keer toe komt Tori terug op het podium voor een toegift. Opgewonden en opgezweept door haar eigen muziek, die vroeger nog net een tikje opwindender moet zijn geweest.