Het kriebelt altijd, zo vlak voor het Ilpendamse muziekfestival Parckpop (ja, met cee kaa!). Het mooiste vind ik het, om de week voor het optreden, bij een schemerig avondzonnetje even door het park te wandelen. Er heerst rust, net als de rest van het jaar in het Burgemeester van Oorschotplantsoen. De muziekkapel ziet er nog niet uit als het bruisende podium wat het gaat worden. Toch ruik je dat er iets gaat gebeuren. Het zal mijn verbeelding zijn, of anders is het de keet met toiletten die alvast is neergezet en de onrust aankondigt. Op zondag gaat het gebeuren, dringt het besef dan door. Het motiveert enorm. Die laatste repetities nog even alles op alles. De hele dag de koptelefoon op, om nog de laatste teksten uit het hoofd te leren. (Wat tamelijk kansloos is in mijn geval.) Ik mis het.

Als ik morgen naar Parckpop ga, dan ben ik doodgewoon bezoeker. Geen optreden deze keer. Geen adrenaline die door mijn lijf giert. Geen spanning die pas ver na het optreden weer afzakt. Het maakt het een stuk makkelijker om aandacht te hebben voor de omgeving. Prettig, omdat het festival één grote reünie is. Leuk dus om bij te praten. Vanzelfsprekend veel oude bekenden uit het dorp waar ik ben opgegroeid. Maar ook veel muziekliefhebbende vrienden en kennissen uit Purmerend en wijde omstreken. En natúúrlijk ga ik Hans Dekker even gedag zeggen. Hij is de Jan Smeets van Parckpop en tevens de eigenaar van mijn voormalige stamkroeg, Het Wapen van Ilpendam. Ooit, heeeel lang geleden was ik de eerste gitarist van het allereerste bandje dat speelde op de allereerste editie van Parckpop. Ik ben Hans tot op de dag van vandaag dankbaar dat hij mij die kans heeft gegeven. Het begin van mijn muzikale leven.